Na zdjęciu: Członkowie Senatu Politechniki Gdańskiej z lat 1990-1993. Źródło: Sekcja Historyczna BPG
Brali w nich udział także pracownicy i studenci Politechniki Gdańskiej. Nastało państwo demokratyczne, z gospodarką rynkową – Rzeczpospolita Polska.
Transformacja objęła również szkolnictwo wyższe i naukę. Uchwalono nową Ustawę o Szkolnictwie Wyższym (1990), Ustawę o Tytule i Stopniach Naukowych (1990) oraz Ustawę o Komitecie Badań Naukowych (1991). Uczelnie uzyskały znaczną autonomię (programy kształcenia, limity przyjęć na studia), zaczęła się liczyć jakość (kategoryzacja wydziałów) i konkurencyjność (konkursowe finansowanie badań). Politechnika od początku spełniała wymagania stawiane uczelniom autonomicznym – zatrudniała ponad 80 profesorów, większość wydziałów miała pełne prawa akademickie, a sześć kategorię A za osiągnięcia w skali międzynarodowej. Nowy statut uczelni dawał dużą samodzielność wydziałom, wzmocnione zostały kompetencje i odpowiedzialność dziekanów.
Zmiany odbywały się w trudnych warunkach finansowych. W pierwszych latach transformacji środki na kształcenie jednego studenta spadły o ponad 60 proc., a udział środków na badania naukowe obniżył się z 50 proc. do 30 proc. w budżecie uczelni. Badania finansowane przez KBN stanowiły 5 proc. budżetu uczelni, zaś przez przemysł 8 proc. Wymuszało to racjonalizację kosztów. Liczba nauczycieli akademickich, przy wzroście liczby studentów, zachowana została na poziomie 1100, zaś nie nauczycieli spadła z 2500 do 1500. Wykorzystano wszystkie istniejące wcześniej rezerwy kadrowe. Stosunek liczby studentów przypadających na jednego nauczyciela akademickiego wzrósł z 4,8 do 17, osiągając standard europejski.