Osobowość Politechniki Gdańskiej (2025).
Absolwent Instytutu Okrętowego (obecnie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej. Współzałożyciel, współwłaściciel i prezes Zarządu stoczni CRIST S.A.
Powojenna zmiana granic zmusiła rodzinę państwa Ćwirków, zamieszkałą na Wileńszczyźnie, do opuszczenia swojego gospodarstwa i osiedlenia w okolicach Ornety na terenie byłych Prus Wschodnich.
Ireneusz Ćwirko urodził się w 1949 roku. Maturę zdał w 1968 roku w miejscowym Liceum Ogólnokształcącym. Technicznie uzdolniony, zdał egzaminy wstępne do wymarzonej Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, jednak nie został przyjęty, gdyż – pochodząc z rodziny tzw. inteligencji pracującej – nie otrzymał „punktów za pochodzenie”.
Drugim wyborem stał się Gdańsk z jego przemysłem stoczniowym. Ireneusz Ćwirko został przyjęty do pomaturalnej Państwowej Szkoły Technicznej „Conradinum” w Gdańsku-Wrzeszczu. Na piątym semestrze studium odbywał praktyki zawodowe w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, gdzie po ukończeniu szkoły rozpoczął staż jako monter kadłubowy.
W 1971 roku podjął pracę jako konstruktor w pracowni kadłubowej Biura Konstrukcyjnego Stoczni Północnej w Gdańsku. Jednocześnie rozpoczął studia w Instytucie Okrętowym Politechniki Gdańskiej.
W 1976 roku, po ukończeniu studiów, skorzystał z propozycji objęcia stanowiska kierownika Oddziału Obróbki na Wydziale Kadłubowym K-1, a rok później – kierownika Oddziału Prefabrykacji. Naprzeciwko olbrzymiej hali Oddziału Prefabrykacji mieściła się pochylnia ślizgowa – jej kierownikiem został niebawem Krzysztof Kulczycki, z którym w późniejszym okresie związała go przyjaźń i kariera zawodowa trwająca do dzisiaj.
W październiku 1979 roku Ireneusz Ćwirko wypłynął jako inżynier gwarancyjny stoczni na sejnerze tuńczykowcu B-406/2 „Uvarovsk”. Liczne perturbacje w rejsie serwisowym związane z pożarem na pokładzie w rejonie Sierra Leone, powrót do stoczni na jednym silniku, ponowne wypłynięcie na łowiska w okolice Murmańska, oczekiwanie na nowy komplet sieci i ponowny powrót do Gdańska związany z upływem okresu gwarancyjnego skutkowały tym, że Ireneusz Ćwirko w oczach dyrekcji stoczni dał się poznać jako osoba o umiejętnościach organizacyjnych i negocjacyjnych. Zaoferowano mu wówczas stanowisko kierownika Wydziału Malarskiego W-7, uchodzącego wówczas za najtrudniejszy wydział stoczni. Latem 1983 roku objął kluczowy dla produkcji stoczni Wydział Montażu Kadłubów K-2, którym kierował do wiosny 1990 roku. W tym czasie zwodował łącznie 60 kadłubów: piętnaście okrętów demagnetyzacyjnych, trzynaście statków pożarniczych, dwanaście okrętów desantowych, osiem okrętów hydrograficznych, jeden okręt szkolny, osiem statków rybackich i dwa pontony.
Pod koniec 1989 roku stanął do konkursu na wakujące stanowisko dyrektora technicznego Stoczni Północnej, lecz ze względu na brak przynależności do PZPR nie dopuszczono do jego mianowania na to stanowisko. Kilka miesięcy później, rozgoryczony, odszedł ze stoczni.
Rozpoczął pracę jako szef usług remontowych w prywatnym Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym „Rambit”, jednym z wielu, jakie powstały w Polsce w nowej rzeczywistości. Firma świadczyła usługi między innymi dla Gdańskiej Stoczni Remontowej i była jedną z inspiracji do założenia w październiku 1990 roku – wraz z grupą przyjaciół ze Stoczni Północnej, w tym z Krzysztofem Kulczyckim – wspólnego przedsiębiorstwa: spółki Crist. Pracę we własnej firmie inżynier Ireneusz Ćwirko podjął pod koniec 1992 roku. Jest jednym ze współwłaścicieli stoczni Crist SA. Obecnie na emeryturze, jak wielu w branży okrętowej pracuje nadal – pełni funkcję prezesa Zarządu Crist SA.
CRIST S.A. to jedna z największych prywatnych stoczni w Polsce, z siedzibą w Gdyni. Działa na rynku polskim i międzynarodowym nieprzerwanie od 35 lat. Specjalizuje się w budowie statków dalekomorskich, konstrukcjach offshore oraz realizacji wielkogabarytowych projektów stalowych. Stocznia posiada suwnicę bramową o wysokości ponad 100 m i udźwigu 1000 ton, będącą najwyższym urządzeniem tego typu w rejonie Morza Bałtyckiego.
Stocznia CRIST zrealizowała prawie 500 projektów, w tym jednostki takie jak HLJV "Innovation" i HMV "VIDAR" do instalacji turbin wiatrowych, kadłuby statków ekspedycyjnych "National Geographic Resolution" i "Endurance", a także dwie specjalistyczne jednostki przeznaczone do trwającej budowy najdłuższego na świecie tunelu zatapianego Fehmarnbelt łączącego Danię z Niemcami.
Dzięki posiadanemu know-how, stałemu podnoszeniu kwalifikacji kadry, stosowaniu nowoczesnych urządzeń produkcyjnych oraz nowych technologii wytwarzania, stocznia CRIST zyskała uznanie nie tylko w gronie światowych armatorów, lecz także firm z branży budownictwa lądowego i portowego.