Pracownik nauki pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Łączności (obecnie Wydziału Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki) Politechniki Gdańskiej, dziekan tego wydziału (1975-1982). Profesor, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk. Twórca szkoły naukowej układów mikroelektronicznych analogowych oraz zastosowań metod sztucznej inteligencji do projektowania optymalizacji układów elektronicznych.
Doktor honoris causa politechniki w Tuluzie (1995), Politechniki Gdańskiej (2008) oraz Politechniki Koszalińskiej (2012).
Michał Białko urodził się 19 czerwca 1929 roku w Baranowiczach w województwie nowogródzkim. W 1938 roku jego ojciec, urzędnik państwowy, otrzymał pracę w Pińsku, do którego przeniósł się wraz z rodziną. Tam zastał ich wybuch wojny. Później losy rzuciły ich do Lidy, a następnie do Wilna. W Wilnie Michał Białko zaliczył na tajnych kompletach pierwszą klasę gimnazjum, które ukończył już po zakończeniu II wojny światowej w Tczewie, gdzie osiadł w 1945 roku. Po maturze, którą zdawał w Szczecinie, rozpoczął w 1949 roku studia na Wydziale Łączności Politechniki Gdańskiej, uzyskując w 1952 roku tytuł inżyniera łączności, a w 1955 roku magistra inżyniera łączności na podstawie pracy dotyczącej wzmacniacza tranzystorowego.
Od 1955 roku był pracownikiem Politechniki Gdańskiej. Pełnił funkcje: kierownika Zakładu Technologii Elementów i Układów Elektronicznych (1969–1975), prodziekana (1968–1973) i dziekana (1975–1982) Wydziału Elektroniki, dyrektora Instytutu Informatyki (1977–1979), kierownika Katedry Układów Elektronicznych (1994–1997), kierownika Studium Doktoranckiego Wydziału Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki (1994–1997). Ponieważ macierzysta uczelnia nie miała wówczas praw doktoryzowania, rozprawę „Metody projektowania tranzystorowych wzmacniaczy z silnym sprzężeniem zwrotnym” obronił na Politechnice Warszawskiej w 1961 roku. Tematem habilitacji, uzyskanej w 1967 roku również na Politechnice Warszawskiej, stały się liniowe bezindukcyjne układy pasmowe dla zastosowań w mikroelektronice (czyli tzw. bezindukcyjne filtry aktywne RC). W 1968 roku Michał Białko został zatrudniony na stanowisku docenta. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1972, a profesora zwyczajnego w 1975 roku.
Profesor Michał Białko był twórcą szkoły naukowej układów mikroelektronicznych analogowych oraz zastosowań metod sztucznej inteligencji do projektowania optymalizacji układów elektronicznych. W latach 1973–1974 zainicjował współpracę naukowo-badawczą Politechniki Gdańskiej z Universität Fridericiana w Karlsruhe oraz Stanford University i University of Maryland w USA. Współpraca z tą ostatnią uczelnią skutkowała intensyfikacją badań w zakresie układów scalonych. W tym samym czasie zespół kierowany przez prof. Michała Białko nawiązał współpracę także z Institut National Polytechnique de Toulouse we Francji. Jej efektem była między innymi wydana w 1995 roku współautorska książka „Basic Methods for Microcomputer Analysis of Electronic Circuits”. W latach 1982–1984 odbył staż naukowy na uniwersytecie w Alabamie. Po powrocie został w 1986 roku wybrany w poczet członków Polskiej Akademii Nauk (PAN), od 1998 był jej członkiem rzeczywistym. Należał do Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, a w latach 1989–1991 pełnił funkcję wiceprezesa Oddziału PAN w Gdańsku. Od 1991 do 1993 był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów.
Ponadto działał w wielu towarzystwach naukowych, zawodowych i społecznych: Gdańskim Towarzystwie Naukowym, Stowarzyszeniu Elektryków Polskich, Polskim Towarzystwie Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (członek założyciel w 1961 roku, w latach 1969–1971 wiceprzewodniczący oddziału gdańskiego); był założycielem i pierwszym przewodniczącym Koszalińskiego Towarzystwa Naukowego (1997–2003). Od 1996 roku wykładał na Politechnice Koszalińskiej. Został trzykrotnie wyróżniony godnością doktora honoris causa: w 1995 roku przez politechnikę w Tuluzie, 16 stycznia 2008 roku przez Politechnikę Gdańską, w 2012 roku przez Politechnikę Koszalińską.
Jego dorobek naukowy obejmuje autorstwo i współautorstwo ponad 200 publikacji z zakresu elektroniki, sztucznej inteligencji, układów mikroelektronicznych, w tym pięć samodzielnych książek i cztery skrypty. Ponadto prof. Michał Białko wypromował 30 doktorów; spośród nich siedmiu zrobiło habilitację, a pięciu otrzymało tytuł profesorski. Jednym z jego doktorantów jest pracujący w USA prof. Jacek Żurada, członek zagraniczny PAN.
Był też twórcą i współtwórcą siedmiu patentów, między innymi układu wzmacniacza tłumika o transmitacji sterowanej cyfrowo z dużą rozdzielczością (1984), a także twórcą wdrożeń, na przykład żyratorów pojemnościowych, indukcyjnych do zastosowań w bezindukcyjnych układach selektywnych, filtrów aktywnych III rzędu o małych wrażliwościach (jeden z nich nosi nazwę: Białko circuit).
Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej, odznaką Gryfa Zachodniopomorskiego, Verdienstmedaille der Universität Fridericiana w Karlsruhe, a także innymi odznaczeniami państwowymi, resortowymi i regionalnymi.