Jednym z przejawów drapieżnych praktyk publikacyjnych jest problem drapieżnych konferencji (ang. predatory confrences, predatory meetings). Ta nieetyczna praktyka obejmuje konferencje naukowe organizowane zarówno na szczeblu międzynarodowym jak i krajowym, które charakteryzują się brakiem rzetelnego procesu recenzyjnego nadesłanych propozycji wystąpień. Są to konferencje nastawione na jak największy zysk z opłat konferencyjnych, których organizatorami często są wydawnictwa drapieżne publikujące artykuły i monografie.
Znaki rozpoznawcze drapieżnych konferencji to przykładowo: krótki czas między nadesłaniem zgłoszenia konferencyjnego a jego akceptacją; znikoma kontrola jakości (np. brak recenzji); przyjmowanie zgłoszeń składających się z nieprawdziwych treści; powiadamianie o wysokich opłatach za uczestnictwo dopiero po przyjęciu i brak możliwości zwrotu opłaty konferencyjnej; domaganie się zaangażowania pracowników akademickich w komitety organizacyjne konferencji bez ich zgody i bez pozwolenia na rezygnację; naśladowanie nazw lub stylów stron internetowych bardziej uznanych konferencji, w tym organizowanie podobnie nazwanej konferencji w tym samym mieście; ukryta tożsamość organizatorów i utrudniony kontakt z nimi.