Na zdjęciu: Albert Carsten (1859-1943), główny projektant budynków Königliche Technische Hochschule.
Źródło: Sekcja Historyczna BPG
Największym ze wzniesionych budynków był i jest do dzisiaj Gmach Główny o kubaturze 122 tys. m3, liczący bez piwnic i poddasza ok. 210 pomieszczeń. Na 4 kondygnacjach rozmieszczono 17 sal wykładowych na 27 do 140 miejsc, 24 kreślarnie po 12 do 45 stołów, 36 gabinetów dla profesorów i docentów, 11 pokojów dla asystentów, 11 pomieszczeń na zbiory i pomoce naukowe, prócz tego sale socjalne. sanitariaty itp. a nawet garaże dla rowerów. W środkowej części oprócz głównych schodów była biblioteka, dwa wysokie hole, sala Senatu, Rektorat i Aula. Niezwykle bogaty wystrój obfitował w złocenia i secesyjne ornamenty. Okna pomieszczeń reprezentacyjnych miały u dołu kolorowe witraże. Najelegantsza była sala posiedzeń Senatu, ozdobiona dębowymi boazeriami w starogdańskim stylu oraz Aula, do której wchodziło się przez portal z postaciami Sztuki i Techniki. Po prawej stronie, na podium, stały bogato rzeźbione stalle profesorskie i mównica. Salę obiegały intarsjowane boazerie; bogato zdobiona była również balustrada empory.
W kolorystyce dominowały brąz, zieleń i złoto. Sklepienia górnego holu przed Aulą wspierały się na kolumnach z czerwonawego nadmeńskiego piaskowca. Filary dolnego holu miały u dołu opaski z tombaku a u góry wisiały na nich herby miast. Kute balustrady odznaczały się szlachetnością form. Niestety, cały ten wystrój uległ zniszczeniu w pożarze gmachu w 1945 r. Natomiast w większości zachował się wystrój zewnętrzny, którego symbolika nawiązuje do przeznaczenia gmachu. Nad głównym wejściem umieszczono nie istniejący dzisiaj medalion Wilhelma II, a nad oknami wysokiego parteru podobizny uczonych i pionierów techniki: K. Schinkla (architekt), G. Hagena (współodkrywca praw przepływu), A. Borsiga (producent wczesnych lokomotyw) i F. Schichaua (budowniczy okrętów). Owalne okienko nad wejściem upiększał secesyjny witraż. W sumie można uważać Gmach Główny za wybitne osiągnięcie architektury eklektycznej. Podobny styl i przemyślana koncepcja cechują zachowane budynki Chemii, Elektrotechniki i Halę Maszyn z charakterystyczną wieżą ciśnień. Urządzenia hali miały w założeniu służyć nie tylko celom dydaktycznym ale także zaopatrzeniu całej uczelni w wodę, ciepło i elektryczność.
Aby ułatwić studentom architektury modnej wówczas ornamentyki roślinnej, wybudowano specjalny pawilon, w którym hodowano ozdobne rośliny. Należy tu wspomnieć także o wyposażeniu - meblach i aparaturze, odznaczających się wysoką jakością i walorami estetycznymi. O tym jaką wagę przywiązywano do nowoczesności świadczy fakt, że niektóre przyrządy sprowadzono ze światowej wystawy w St. Louis. Jeszcze przed I wojną światową rozpoczęto rozbudowę uczelni. W roku 1909 powstał skromny budynek Laboratorium Wytrzymałościowego a w 1912r. wzniesiono Instytut Hydromechaniki i powiększono Halę Maszyn.
