Na zdjęciu: Audytorium Instytutu Elektrotechnicznego, ok. 1929 r. Źródło: Sekcja Historyczna BPG
Zgodnie z pierwszym statutem z 1 października 1904 r. uczelnia nosiła nazwę Królewskiej Politechniki w' Gdańsku (Königliche Technische Hochschule zu Danzig) i podlegała bezpośrednio nadprezydentowi tzw. Prus Zachodnich. Przyjęto schemat organizacyjny podobny jak w Politechnice Akwizgrańskiej, z wyjątkiem Wydziału Górnictwa, zamiast którego wprowadzono Budowę Okrętów. W sumie było 6 wydziałów: I Architektura, II Budownictwo, III Budowa Maszyn i Elektrotechnika, IV Budowa Okrętów i Maszyny Okrętowe, V Chemia i VI Nauki Ogólne.
Uczelnia miała pełne prawa akademickie. Na 4 pierwszych wydziałach przewidziano czteroletni okres studiów. Warunkiem przyjęcia było świadectwo dojrzałości dziewięcioklasowej szkoły średniej. Warunek ten nie obowiązywał wolnych słuchaczy, którzy jednak nie mieli prawa przystępowania do egzaminów ani uzyskiwania dyplomów. Po 4 semestrach obowiązywał regularnych studentów egzamin przejściowy, a po 2 następnych latach egzamin dyplomowy.
Absolwenci uzyskiwali tytuł inżyniera dyplomowanego w 10 specjalnościach. Po wykonaniu samodzielnej dalszej pracy mającej element nowości można było uzyskać stopień doktora inżyniera, co otwierało możliwość habilitowania się w charakterze docenta prywatnego we wszystkich uczelniach Niemiec.
