Dyscyplina: elektronika, elektrotechnika, naukoznawstwo
Doktor honoris causa PG – 2002 roku
Promotor: prof.dr hab. inż. Michał Białko
Urodził się 18 listopada 1912 roku w Pokiewnej na Wileńszczyźnie.
Studia wyższe ukończył na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej w 1935 roku uzyskując tytuł inżyniera elektryka. W 1935 roku pracował w: Wytwórni Radiotechnicznej „AVA” w Warszawie, studiował w Instytucie Hertza w Berlinie. Będąc stypendystą Funduszu Kultury Narodowej odbył praktyki zawodowe i naukowe w 1935 roku w Institut für Schwingungsforschung w Charlottenburgu (obecnie dzielnica Berlina) i w fabryce Lorentz-Werke. W latach 1936–1939 pracował w Biurze Studiów Polskiego Radia, gdzie organizował laboratorium i opracowywał projekt Centralnej Rozgłośni, a w latach 1938–1939 był kierownikiem Referatu Technicznego.
W latach 1936–1939 pracował na Politechnice Warszawskiej, gdzie w 1936 roku zorganizował na Wydziale Elektrycznym laboratorium akustyki i oświetlenia.
Na tajnej Politechnice Warszawskiej uzyskał stopień doktora w 1941 roku, a w 1943 roku stopień doktora habilitowanego. Podczas II wojny światowej wykładowca na tajnej Politechnice Warszawskiej (1940–1943), prowadził prace naukowe – rozpracowanie niemieckiego przemysłu dla Rady Gospodarczej Komendy Głównej Armii Krajowej.
W latach 1945–1950 pracował na Politechnice Gdańskiej, w latach 1946-1950 kierownik Katedry Elektrotechniki Stosowanej i Akustyki.
Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1946 roku, a profesora zwyczajnego w 1952 roku.
W 1945 roku był pełnomocnikiem do spraw energetycznych Ministerstwa Przemysłu, w latach 1945–1948 dyrektorem Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Pomorskiego w Gdańsku, nadzorował odbudowę przemysłu energetycznego województwa gdańskiego.
W latach 1945–1946 był prezesem Oddziału Morskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich w Gdańsku. Zainicjował współpracę w dziedzinie hydroakustyki Politechniki Gdańskiej z Marynarką Wojenną. W latach 1950–1983 pracował na Politechnice Warszawskiej, gdzie pełnił funkcje: dziekana Wydziału Elektrycznego (1950–1951), prorektora do spraw nauki (1951–1952), kierownika Katedry Elektroakustyki (1950–1967), w latach 1967–1969 Zakładu Elektroakustyki.
Był organizatorem i kierownikiem Zakładu Badania Drgań (1952–1961), włączonego do Instytutu Podstawowych Problemów Techniki w Warszawie, gdzie w latach 1953–1962 i 1973–1983 pełnił funkcję dyrektora.
W 1983 roku przeszedł na emeryturę.
Był prekursorem akustyki jako nauki interdyscyplinarnej.
Autor ponad 230 publikacji, w tym 11 książek, 3 skryptów na temat akustyki, naukoznawstwa. Publikacja „Physical Foundation of Technical Acoustics” (wydana przez Pergamon Press Oxford w 1968 roku) była podręcznikiem dla studentów w wielu krajach. Promotor 25 doktorów.
Współpracował z Rozgłośnią Polskiego Radia w Gdańsku w budowie studiów i wyposażenia aparatury do nagrań.
Był przewodniczącym Rady Naukowej Centralnego Instytutu Ochrony Pracy (1953–1969), przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Mechaniki Wibroakustyki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1976–1999), przewodniczącym Rady Naukowo-Technicznej Komitetu do spraw Radia i Telewizji (1982–1988).
W 1954 roku został członkiem korespondentem, a w 1958 roku uzyskał godność członka rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk, gdzie pełnił funkcje: zastępca sekretarza naukowego (1961–1968), członka Prezydium (1961–1971; 1975–1980). Był organizatorem i przewodniczącym Komitetu Akustyki PAN (1963–1969) i Komitetu Naukoznawstwa PAN (1963–1968; 1973–1989), przewodniczącym i honorowym przewodniczącym Wydziału I – Nauk Społecznych i Wydziału IV – Nauk Technicznych PAN.
Członek wielu polskich i zagranicznych towarzystw naukowych: Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Towarzystwa Naukowego Prakseologii, Polskiego Towarzystwa Akustycznego, Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego, Nowojorskiej Akademii Nauk, Amerykańskiego Towarzystwa Akustycznego, Komitetu Narodowego Międzynarodowej Pokojowej Grupy Naukowców PUGWASH (1963–1968).
W latach 1969–1972 był dyrektorem Departamentu Polityki Naukowej i Nauk Podstawowych UNESCO w Paryżu. W latach 1962–1966 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego ICSU (International Council of Scientific Unions), w latach 1966–1971 przewodniczącym ICA (International Commission on Acoustics). Był współorganizatorem w 1975 roku organizacji FASE (Federation of Acoustical Societes of of Europe), pełnił funkcję wiceprzewodniczącego (1978–1982).
Został wyróżniony honorowym członkostwem: FASE (Federation of Acoustical Societes of of Europe) w 1982 roku, Towarzystw Akustycznych w Hiszpanii (1972), Latynoamerykańskiego (1968) i Indii (1980).
Godność doktora honoris causa przyznała mu Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie (1982) i Uniwersytet Techniczny w Budapeszcie (1965).
7 czerwca 2002 roku został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej za „znaczący rozwój nauki i postęp techniki badań nad stworzeniem najlepszej polskiej szkoły akustyki i akustyki – nauki interdyscyplinarnej”.
Laureat indywidualnej Nagrody Państwowej II stopnia w 1953 roku i 1956 roku.
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Cyryla i Metodego (Bułgaria), Komandorią Orderu Palm Akademickich (Francja) oraz innymi odznaczeniami państwowymi, resortowymi i wojskowymi.
Od 2012 roku Polskie Towarzystwo Akustyczne przyznaje medal im. Ignacego Maleckiego.
Zmarł 12 czerwca 2004 roku w Warszawie.
Bibliografia
- Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, red. L. Becela,Warszawa 1989
- Pionierzy Politechniki Gdańskie, red. Z. Paszota, J. Rachoń, E. Wittbrodt, Gdańsk 2005
- Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, t. 3, M–R, red. J. Kapuścik, Warszawa 2000
- www.historia.agh.edu.pl/Wiki/IgnacyMalecki