Dyscyplina: budowa okrętów, hydromechanika okrętu, budowa i eksploatacja maszyn
Doktor honoris causa PG – 2004
Promotor: prof. dr inż. Alfred Brandowski
Urodził się 1 maja 1923 roku w Wilnie. W 1939 roku ukończył gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie, w 1942 roku został absolwentem Państwowej Szkoły Techniczno-Mechanicznej, specjalność żegluga śródlądowa, w 1944 roku Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej.Od 1942 roku był żołnierzem Gwardii Ludowej (przemianowanej w 1944 roku na Armię Ludową), uczestniczył w Powstaniu Warszawskim jako dowódca 4 batalionu „Czwartaków” Armii Ludowej, w stopniu kapitana. Pracował do lipca 1945 roku w Sztabie Głównym Wojska Polskiego, gdzie awansował do stopnia majora. Studia wyższe ukończył w 1950 roku na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa okrętowego. W latach 1950–1952 służył w Marynarce Wojennej, był wykładowcą Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej i konstruktorem w Biurze Konstrukcyjnym Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni, gdzie awansował do stopnia komandora porucznika.
W latach 1948–1993 pracował na Politechnice Gdańskiej, pełniąc kolejno funkcje: w latach 1953–1962 kierownika Katedry Teorii Okrętu, w 1956 roku prodziekana Wydziału Budowy Okrętów, w latach 1983–1993 kierownika Katedry Hydromechaniki Okrętu, w latach 1963–1975 i 1982–1990 kierownika Zakładu Hydromechaniki Okrętu, w latach 1963–1968 dyrektora Instytutu Budowy Okrętów, w latach 1969–1975 i 1987–1990 dyrektora Instytutu Okrętowego, w 1990 roku dziekana Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa.
Na emeryturę przeszedł w 1993 roku.
W 1960 roku uzyskał na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej stopień doktora, a w 1962 roku stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1963 roku, profesora zwyczajnego w 1969 roku. W latach 1954–1961 pracował w Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk. W latach 2000–2008 profesor na Politechnice Szczecińskiej. W latach 1976–1982 był członkiem sekretariatu Międzynarodowej Organizacji Morskiej (International Maritime Organization) w Londynie.
Autor ponad 280 publikacji, w tym 3 samodzielnych książek i 2 skryptów na temat hydromechaniki i projektowania okrętów. Promotor 32 doktorów. Współtwórca 17 patentów. Stworzył polską szkołę teorii okrętu.
Od 1976 jest członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk i członkiem Wydziału IV, Komitetu Transportu PAN. Był członkiem Komitetu Badań Morza i Komitetu Mechaniki PAN. W latach 1984–1990 sekretarz naukowy w Oddziale PAN w Gdańsku, od 1985 roku przewodniczący Komisji Morskiej. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk.
Współtworzył Wydział Okrętowy Uniwersytetu w Teheranie (Iran) w 1992 roku.
Jest współtwórcą polskiej i światowej szkoły hydromechaniki okrętu, międzynarodowych przepisów stateczności statków i bezpieczeństwa ruchu morskiego. Konstruktor pierwszego wodolotu „Zryw” w 1965 roku i w latach 1960–1966 serii eksperymentalnej jednostki na poduszce powietrznej.
Twórca Ośrodka Badań Modelowych na jeziorze Jeziorak w Iławie do testowania modeli statków w warunkach rzeczywistego falowania. Był inicjatorem szkolenia kapitanów i pilotów morskich na modelach załogowych w zakresie manewrowania w 1985 roku w Ośrodku Szkoleniowo-Badawczym na jeziorze Silm, od 1990 roku w Fundacji Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska (przewodniczący i członek Rady).
W latach 1959–2016 był przewodniczącym Rady Technicznej Polskiego Rejestru Statków (od 2017 r. honorowy przewodniczący). W latach 1985–2007 był przewodniczącym Rady Naukowej Centrum Techniki Morskiej w Gdańsku.
W latach 1973–1976 był redaktorem naczelnym czasopisma „Budownictwo Okrętowe”, w latach 1962–1990 członkiem Rady Programowej. W latach 1989–2010 przewodniczący Komitetu Programowego „Marine Technology Transactions. Technika Morska”. Był członkiem-założycielem i przewodniczącym International Stability Forum (1986–1990). Jest członkiem honorowym Royal Institution of Naval Architects w Londynie. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, od 1990 roku Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych – koło na PG.
Jest członkiem Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Towarzystwa Okrętowców Polskich „Korab”, Schiffbautechnische Gesellschaft w Hamburgu, The International Hydrofil Society.
Został wyróżniony godnością doktora honoris causa Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów (1988), Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (1990), Politechniki Gdańskiej (6 X 2004) za: „zasługi w projektowaniu statków, wybitne zasługi za wprowadzenie do nauki wiedzy o hydromechanice okrętu, stateczności statków i bezpieczeństwa ruchu morskiego, aktywną promocję Politechniki Gdańskiej w Polsce i na świecie zwłaszcza z dziedziny: oceanotechniki, nautyki. Był promotorem wielu inżynierów, doktorów, którzy rozwinęli przemysł okrętowy w Polsce. Całe swoje życie jako profesor i obywatel poświęcił dawaniu jak najlepszego świadectwa: prawdzie, najdroższej ojczyźnie i przezwyciężaniu trudności dla dobra narodu polskiego”.
Jest laureatem nagrody CEMT (Confederation of European Maritime Technology Association), laureatem Medalu im. Akademika Kryłowa.
Został odznaczony Orderem Virtuti Militari IV klasy, Krzyżem Walecznych, Krzyżem „Pro Mari Nostro”, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi odznaczeniami państwowymi, regionalnymi, resortowymi i wojskowymi.
Bibliografia
- Encyklopedia Gdańska, Gdańsk 2012
- Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, edycja 2, Warszawa 1989
- Prof. zw. dr inż. Lech Kobyliński doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej, Gdańsk 2004
- Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, t. II. H–Ł, red. J. Kapuścik, Warszawa 1999
- Związek Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i byłych Więźniów Politycznych. Koło przy Politechnice Gdańskiej, Gdańsk 1994.
- M. Strzembosz, Oddziały szturmowe konspiracyjnej Warszawy 1939–1944, Warszawa 1983
- www.1944.pl/powstancze-biogramy
- www.portalmorski.pl/ludzie/personalia