Pracownik nauki pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa. 
Profesor, pracownik naukowy na Wydziale Budownictwa Wodnego (obecnie Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska) Politechniki Gdańskiej. Zainicjował w Polsce badania naukowe nad metodami programowania liniowego i dynamicznego systemów wodno-gospodarczych. 
Rektor Politechniki Gdańskiej (1975–1978).

Tomasz Biernacki urodził się 12 marca 1924 roku w Grodźcu koło Będzina. Jako żołnierz Armii Krajowej brał udział w powstaniu warszawskim. W okresie od października 1944 roku do marca 1945 roku był więziony w obozie jenieckim Stalag XB Sanbostel. Po wyzwoleniu służył w II Korpusie Armii Polskiej gen. Władysława Andersa we Włoszech.

Studia wyższe rozpoczął w ramach tajnego nauczania na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Ukończył je w 1947 roku na Wydziale Przemysłowym Politechniki w Mediolanie w specjalności elektrownie wodne. Po powrocie z  Włoch w 1948 roku pracował w latach 1948–1950 w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Górnośląskiego, a od 1950 do 1953 w Głównym Biurze Studiów i Projektów Energetycznych „Energoprojekt” w Warszawie. Był również wykładowcą w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (1952–1953) oraz na Politechnice Warszawskiej.

W 1953 roku rozpoczął pracę w Katedrze Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej, gdzie w 1960 roku uzyskał doktorat (na podstawie rozprawy „Dobór elementów systemu energetycznego – metoda rachunku analitycznego”, której promotorem był prof. Kazimierz Kopecki), a  w 1965 roku habilitację. Od 1965 roku pracował na stanowisku docenta, tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1970 roku.

W  latach 1966–1969 był prodziekanem Wydziału Budownictwa Wodnego PG, następnie prorektorem ds. ogólnych (1970–1971), prorektorem ds. nauki i pierwszym zastępcą rektora (1972–1975), wreszcie rektorem (1975–1978). Od 1978 do 1981 roku pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki.

Zapoczątkował w  Polsce badania naukowe nad metodami programowania liniowego i dynamicznego systemów wodno-gospodarczych. Był autorem 90 publikacji (w tym trzech samodzielnych książek) na temat gospodarki wodnej i  hydroenergetyki oraz autorem ekspertyz dotyczących elektrowni pompowych w  Polsce, a także głównym projektantem elektrowni Czchów. Wypromował pięciu doktorów.

Był członkiem Komitetu Gospodarki Wodnej Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Problemów Energetyki przy Prezydium PAN, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, członkiem korespondentem Akademii Nauk i Literatury w Tuluzie oraz Towarzystwa Hydrotechnicznego we Francji.

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi odznaczeniami państwowymi, wojskowymi, resortowymi i regionalnymi.

Zmarł 15 maja 1989 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu.