Pracujący na rzecz nauki, gospodarki i społeczeństwa. 
Absolwent Wydziału Budownictwa Lądowego (obecnie Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska) Politechniki Gdańskiej. Profesor, pracownik nauki, nauczyciel akademicki. Wybitny specjalista w zakresie mechaniki budowli, hydrosprężystości, zastosowania probabilistyki w mechanice i inżynierii, mechaniki gruntów i mechaniki falowania. Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.

Piotr Wilde urodził się 19 maja 1931 roku w  Bieganowie. W  1949 roku zdał maturę w Liceum im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. Tytuł zawodowy inżyniera uzyskał na Wydziale Inżnierii Lądowej i Wodnej Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie w 1952 roku. Naukę kontynuował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej (PG), gdzie w 1955 roku otrzymał (z wyróżnieniem) tytuł magistra inżyniera. W 1958 roku doktoryzował się na Wydziale Budownictwa Lądowego PG, habilitację uzyskał na Wydziale Inżynierii Budowlanej Politechniki Warszawskiej w roku 1964. Od 1972 roku miał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, tytuł profesora zwyczajnego nadano mu w roku 1982.

W  latach 1955–1974 pracował w Katedrze Mechaniki Budowli PG, której pierwszym kierownikiem był prof. Witold Nowacki (jeden z  twórców polskiej szkoły mechaniki) i  która stała się kuźnią kadr w zakresie mechaniki stosowanej. W 1959 roku odbył staż na Uniwersytecie Cornella w USA, a od 1967 do 1970 roku pracował na Uniwersytecie w Basrze w Iraku. Następnie od roku 1974 aż do śmierci był zatrudniony w Instytucie Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Gdańsku, gdzie dwukrotnie (w latach 1975–1986 i 1997–2000) pełnił funkcję dyrektora naczelnego.

W 1983 roku został wybrany w poczet członków korespondentów PAN, w roku 1994 został członkiem rzeczywistym. W Oddziale Gdańskim PAN pełnił funkcję sekretarza (1987–1995) oraz prezesa (1996–2002). Działał też w kilku komitetach naukowych PAN: Komitecie Mechaniki, Komitecie Inżynierii Lądowej i Wodnej oraz Komitecie Badań Morza. W latach 1996–2002 był członkiem Prezydium PAN. Przez kilkanaście lat pracował w Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych, pisząc niezliczone recenzje mające wpływ na kształtowanie kadry naukowej w Polsce.

Był członkiem licznych organizacji i stowarzyszeń naukowych. Polskie Towarzystwo Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej uhonorowało go godnością członka honorowego. W latach 1981–1989 pełnił funkcję redaktora naczelnego kwartalnika PAN „Archiwum Hydrotechniki” (obecnie „Archives of Hydro-Engineering and Environmental Mechanics”), był inicjatorem powstania wydawnictwa „Technika Morska” oraz członkiem rad redakcyjnych kilku periodyków, takich jak „Journal of Theoretical and Applied Mechanics”, „Studia Geotechnica et Mechanica”, „Journal of Hydraulic Research” (IAHR). Ponadto był autorem podręczników, między innymi takich jak: „Mechanika teoretyczna” (wspólnie z Mieczysławem Wizmurem, 1977, 1984), „Dyskretyzacja pól losowych w obliczeniach inżynierskich” (1981), „Kalman Filter Method in the Analysis of Vibrations due to Water Waves” (wspólnie z Andrzejem Kozakiewiczem, 1993).

Od początku działalności Piotr Wilde zajmował się głównie teorią płyt cienkich, również z  uwzględnieniem anizotropii, układami płytowo-tarczowymi w konstrukcjach mostowych, teorią dużych przemieszczeń płyt, spowodowanych polem temperatury, a także teorią konstrukcji wiszących i teorią powłok. Wyniki, które uzyskał, zostały przedstawione w przeszło 20 publikacjach, a ponadto wykorzystane w praktyce, na przykład przy projektowaniu wiszących dachów w  sopockiej Operze Leśnej czy słynnym Non-Stopie oraz w projekcie przekrycia powłokowego na dworcu PKP w Katowicach.

Interesowała go problematyka hydrosprężystości, współoddziaływania konstrukcji z  cieczą, na przykład drgań sprężystej płyty czy powłoki w kontakcie z wodą itd. Tego typu problemy rozwiązywano między innymi w  związku z projektowaniem konstrukcji zbiorników na ropę w budowanej w latach 70. XX wieku Rafinerii Gdańskiej. Podobnie było w odniesieniu do zagadnień mechaniki falowania, głównie fal wiatrowych na morzu. W tym zakresie z inspiracji Piotra K. Wilde został zbudowany kanał falowy o ponad 60-metrowej długości wraz z nowoczesnym generatorem falowania i oprzyrządowaniem pomiarowym o wysokiej precyzji.

Zainteresowania naukowe prof. Piotra K. Wilde skupiały się również wokół matematyki, zwłaszcza probabilistyki. W zgłębianiu tych zagadnień współpracował ściśle ze swoim przyjacielem i długoletnim współpracownikiem prof. Eugeniuszem Bielewiczem, który namówił go do podjęcia tej tematyki w zastosowaniu do mechaniki budowli. Badał między innymi wpływ losowych odchyleń od idealnej powierzchni cylindra na stateczność zbiorników na ciecze.

Jako pracownikowi nauki bardzo bliski był mu problem kształcenia kadry naukowej. Angażował się w  to całe swoje życie, przekazując wychowankom przekonanie o znaczeniu solidnych podstaw teoretycznych oraz przywiązanie do dobrego eksperymentu i metod numerycznych. W  każdym z tych rodzajów pracy badawczej był znawcą, łącząc je harmonijnie we wspaniały warsztat pracy naukowej.

Za swoje dokonania na polu naukowym, dydaktycznym i organizacyjnym został odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 12 stycznia 2006 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.