Laureat Nagrody Naukowej Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza (2021).
Absolwent Wydziału Budownictwa Lądowego (obecnie Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska) Politechniki Gdańskiej. Profesor, nauczyciel akademicki, inżynier budownictwa, rzeczoznawca budowlany, wynalazca, specjalista w dziedzinie mechaniki materiałów.
Jacek Tejchman-Konarzewski urodził się w 1957 roku w Gdyni. Tam ukończył Szkołę Podstawową nr 8 (1971) i I Liceum Ogólnokształcące (1975), po czym rozpoczął studia w zakresie budownictwa na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej (PG). Tytuł magistra inżyniera (specjalność: konstrukcje żelbetowe) uzyskał w 1981 roku.
Po ukończeniu studiów i odbyciu rocznej służby wojskowej w jednostkach w Poznaniu i Helu rozpoczął pracę naukową jako asystent. W latach 1985–1989 przebywał na stażu naukowym na uniwersytecie w Karlsruhe. Zakończył go tam obroną pracy doktorskiej, napisanej w języku niemieckim i wyróżnionej. W 1991 roku ponownie wyjechał do Karlsruhe, gdzie habilitował się w 1996 roku. Rozprawa habilitacyjna została wyróżniona nagrodą indywidualną I stopnia Ministra Edukacji Narodowej (1997). W okresie 1998–2000 był kierownikiem Katedry Budownictwa Betonowego i Ogólnego na Wydziale Inżynierii Lądowej, a od roku 2000 do dzisiaj jest kierownikiem Katedry Budownictwa i Inżynierii Materiałowej. W 1998 roku został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego PG. W 2006 roku otrzymał tytuł naukowy profesora, a w 2008 stanowisko profesora zwyczajnego PG.
Prowadzi działalność naukową w dziedzinie nauk inżynieryjno-technicznych, w dyscyplinie inżynieria lądowa i transport. W latach 1980–2020 koncentrował się między innymi na takich tematach naukowych jak: modelowanie przepływów quasi-statycznych i dynamicznych materiałów sypkich w silosach; wpływ dynamicznych efektów rezonansowych na wielkość naporu na ściany silosu; wyboczenie metalowych powłok silosowych wypełnionych materiałami sypkimi; numeryczna symulacja lokalizacji odkształceń w materiałach granulowanych i materiałach kruchych z uwzględnieniem ich mezostruktury; modelowanie zachowania się elementów żelbetowych z uwzględnieniem efektu skali odnośnie do wytrzymałości i kruchości; modelowanie zjawisk cieplno-wilgotnościowych w budynkach mieszkalnych; modelowanie procesu hydroszczelinowania w skałach. Jego największym osiągnięciem naukowym, o znaczeniu światowym, są wyniki zaawansowanego modelowania uszkodzeń w materiałach inżynierskich w skali mezoskopowej, opartego na metodzie elementów dyskretnych (DEM) i metodzie elementów skończonych (MES) z wykorzystaniem zdjęć struktury materiałów z mikrotomografu. Oba podejścia numeryczne zostały wykorzystane głównie do opisu uszkodzeń w gruntach, betonie, żelbecie i skałach. Metoda elementów dyskretnych została dodatkowo rozszerzona o obliczeniową dynamikę płynów (CFD), by połączyć mechanikę ciała nieciągłego z mechaniką płynu i transportem ciepła na poziomie mezostruktury materiałów.
W latach 1981–2021 napisał samodzielnie lub wspólnie ponad 500 artykułów naukowych. Baza „Web of Science” odnotowuje ponad 200 jego artykułów naukowych, w tym 142 w czasopismach, także o najwyższym współczynniku impact factor. Jest również autorem lub współautorem czterech książek naukowych opublikowanych w wydawnictwie Springer oraz sześciu wydanych przez polskie oficyny naukowe. Rocznie przygotowuje około 50 recenzji dla czasopism zagranicznych z listy „Web of Science”. Ponadto jest członkiem redakcji trzech renomowanych czasopism naukowych.
W latach 1996–2002 był współwłaścicielem (wraz z firmą Du Pont) niemieckiego patentu „Redukcja dynamicznych efektów podczas opróżniania silosów” (obecnie prawa do tego patentu posiada największa firma silosowa w Europie „Zeppelin” z Niemiec). Ponadto jest współautorem patentu „Układ zabezpieczający przed efektami dynamiczno-akustycznymi w silosach, zwłaszcza w metalowych cienkościennych”, zastosowanego w baterii silosów aluminiowych w Austrii, oraz wniosku patentowego „Zastosowania bariery termicznej w budownictwie mieszkaniowym”.
Pod jego kierunkiem zostało obronionych dziesięć prac doktorskich. W okresie kierowania przez niego Katedrą Budownictwa i Inżynierii Materiałowej dziewięciu jego współpracowników otrzymało tytuł doktora habilitowanego.
Ściśle współpracuje z uniwersytetami w Karlsruhe, Grazu, Wiedniu i Grenoble w zakresie lokalizacji odkształceń stycznych w gruntach. W tematyce silosów współpracuje z Uniwersytetem Technicznym w Brunszwiku i uniwersytetem w Porsgrunn, a modelowanie konstrukcji i elementów betonowych i żelbetowych jest przedmiotem jego współpracy z uniwersytetami w Grenoble, Delft, Bochum i Melbourne.
Był kierownikiem pięciu grantów Narodowego Centrum Nauki (NCN) i głównym wykonawcą w jednym grancie NCN. Uczestniczył w ośmiu grantach Unii Europejskiej i czterech grantach Narodowego Centrum Badań i Rozwoju.
Jest członkiem Komitetu Nauki Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa, Komitetu Mechaniki Polskiej Akademii Nauk oraz Deutsche Gesellschaft für Erd- und Grundbau. Ponadto od 2001 roku jest członkiem International Working Party on the Mechanics of Particulate Solids.
Od 2006 roku posiada uprawnienia budowlane z zakresu projektowania. Od 2014 jest rzeczoznawcą budowlanym w specjalności konstrukcyjno-budowlanej, obejmującej projektowanie konstrukcji żelbetowych, murowych i stalowych. Bardzo dużo współpracuje z przemysłem. Rocznie wykonuje ze współpracownikami 25 ekspertyz technicznych dla przemysłu. Wielokrotnie był powoływany przez sądy rejonowe i wojewódzkie do oceny przyczyn katastrof i awarii budowlanych oraz do rozstrzygania spornych opinii opracowywanych przez różnych biegłych na rzecz sądów. Jest bardzo aktywny na polu organizacji nauki. W latach 2014–2016 był członkiem rady NCN, odpowiedzialnym między innymi za wnioski grantowe w panelu ST8 „Inżynieria procesów i produkcji”. W latach 2019–2020 przewodniczył radzie dyscypliny naukowej inżynieria lądowa i transport w PG. Od 2019 roku jest członkiem Komisji Ewaluacji Nauki w Warszawie, od 2020 uczestniczy w pracach zespołu kwalifikacyjnego programu LIDER (NCBiR) – służącego do poszerzenia kompetencji młodych naukowców w samodzielnym planowaniu prac badawczych oraz zarządzaniu własnym zespołem badawczym. Otrzymał ponad 25 nagród rektorskich za szczególne osiągnięcia w działalności naukowo-badawczej.
W lutym 2021 roku został uhonorowany Nagrodą Naukową Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza w kategorii nauk ścisłych i przyrodniczych.
