Na zdjęciu: Wykaz pracowników naukowych Wydziału Chemicznego. Źródło: Sekcja Historyczna BPG
System kształcenia kadr w wielu szczegółach był podobny do obecnego. Po uzyskaniu dyplomu absolwent mógł się starać o asystenturę i rozpocząć pracę doktorską pod kierunkiem profesora. Oprócz stopnia doktora inżyniera można było od roku 1928 uzyskiwać doktorat nauk technicznych a od 1933 także filozofii jak na uniwersytecie (w fakultecie Nauk Ogólnych). Z kolei po otrzymaniu doktoratu można się było habilitować czyli na podstawie napisanej rozprawy uzyskać prawo wykładania. W wyniku reformy w 1922 r. dotychczasowi docenci uzyskali nominacje na profesorów nadzwyczajnych lub odeszli. Nadal powierzano niektóre zajęcia docentom prywatnym, tzn. nie będącym na etacie uczelni.
Stosunkowo znaczną część profesorów stanowili ludzie młodzi. Rekord pod tym względem należał do Rudolfa Planka, wykładającego w latach 1913-1925 termodynamikę i teorię maszyn, który został profesorem zwyczajnym w wieku 27 lat! W porównaniu z poprzednim okresem nastąpił wyraźny wzrost kadry. O ile tuż po wojnie, w roku akademickim 1920/1921 było 36 profesorów zwyczajnych (razem z honorowymi), to w roku akademickim 1928/1929 ich liczba wzrosła do 39. Odpowiednie liczby profesorów nadzwyczajnych wynosiły 2 i 13, docentów - 22 i 14 (w tym prywatnych 7 i 12), asystentów - 50 i 77. Razem z lektorami języków obcych itp. było więc odpowiednio 112 i 152 nauczycieli akademickich. Liczba przedmiotów, z których prowadzono zajęcia, w tych samych latach wzrosła od 270 do 435.
Wśród wybitnych profesorów okresu międzywojennego na pierwszym miejscu należy umieścić Adolfa Butenandta, który za wyodrębnienie i syntezę hormonów ludzkich uzyskał w roku 1939 nagrodę Nobla. Najwybitniejszymi fizykami byli Carl Ramsauer, wsławiony badaniami oddziaływań między elektronami i molekułami, odkrywca zjawiska. któremu nadano jego imię, oraz Walther Kossel, badacz rentgenowskich widm kryształów i twórca teorii wiązań. W dziedzinie chemii godne uwagi były osiągnięcia jednego z współtwórców magnetochemii, Wilhelma Klemma.
Wybitnym elektrotechnikiem był Karl Küpfmüller, kierujący przez wiele lat badaniami naukowymi w firmie Siemens i Halske w Berlinie. Międzynarodową sławę zdobył m.in. fizyk Georg Hass, kierujący po ostatniej wojnie laboratoriami w USA. Ważne dla dziejów Gdańska, choć nie zawsze obiektywne, były prace historyka Ericha Keysera i archeologa Wolfganga La Baume oraz architektów Karla Grubera i Otto Kloeppla. Wysoki był również poziom nauczania na wydziałach Budownictwa, Mechanicznym (Inżynierii Maszynowej) i Budowy Okrętów.
Wśród wykładowców zapraszanych z zewnątrz były takie sławy jak Svante Arrhenius, Max von Laue i Ludwig Prandtl. Najważniejszym wydarzeniem w dziejach Biblioteki było w roku 1923 przyjęcie liczącego ok. 35 tys. dzieł bezcennego księgozbioru założonego w 1743 r. Gdańskiego Towarzystwa Przyrodniczego. Zasoby Biblioteki stale rosły. O ile w roku 1908/1909 było 26 tys. woluminów, to w 1920/21 - 51 tys., w 1928/29 - 110 tys. a w 1943 - prawie 150 tys. Na bieżąco gromadzono ponad 1500 tytułów czasopism. Ze względu na ograniczoną pojemność magazynów, obliczoną na 50-58 tys. książek, wykorzystywano przyległe korytarze. Rozbudowa, planowana już w 1924 r., nie nastąpiła.