Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Leon Dreher urodził się 27.11.1900 roku we Lwowie. W 1920 roku ukończył I Szkołę Realną we Lwowie, otrzymując świadectwo dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, które kilkakrotnie przerywał ze względów finansowych. Podejmował wówczas pracę zarobkową tokarza w warsztatach kolejowych, rysownika w biurze konstrukcyjnym. W 1928 roku został zatrudniony w Katedrze i Zakładzie Technologii Metali na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej w charakterze mł. asystenta, co umożliwiło mu ukończenie studiów. Odbywał praktykę w Głównych Warsztatach PKP we Lwowie (od 1.07. do 1.12. 1928 roku) w warsztacie obróbki mechanicznej, w kuźni, odlewni, montowni, armaturowni i modelarni. Od 8.08. do 1.09.1929 roku pracował jako praktykant w Hucie Baildon w Katowicach, w stalowni, przy piecu martenowskim i elektrycznym, potem w hartowni i wykańczalni.
W latach 1929-1933 prowadził wykłady z budowy modeli odlewniczych z ćwiczeniami praktycznymi na Miejskich Stałych Kursach Przemysłowych przeznaczonych dla czeladników stolarskich. Od 1931 roku wykładał także technologię metali dla czeladników metalowców. W maju 1931 roku otrzymał dyplom inż. mechanika technologa i awans na adiunkta. Odtąd pracował na uczelni do 1939 roku jako adiunkt, a następnie wykładowca. Zatrudniony na Politechnice Lwowskiej, poznawał najnowsze technologie podczas praktyk zawodowych w Hucie Batory (w dziale fabrykacji, laboratorium badawczym, na stanowisku kontroli fabrykacji), w Sosnowieckiej Fabryce Rur (w dziale fabrykacji rur bez szwu, spawanych i zgrzewanych), w Państwowych Zakładach Inżynierii w Czechowicach pod Warszawą (w działach budowy modeli odlewniczych, w formierni, odlewni żeliwa i stopów lekkich, laboratorium metalograficznym i rentgenograficznym) i w Badische Maschinenfabrik u. Eisengiesserei w Durlach w Badenii, zapoznając się z produkcją różnych obrabiarek oraz ich części, stosowanych metod produkcji oraz uzupełnień wadliwych odlewów. W 1935 roku wyjechał do Paryża na wyższy kurs spawalniczy w Ecole Superieure de Soudure Autoge. Podczas kilkumiesięcznego pobytu we Francji zwiedził wiele fabryk.
Po powrocie z Francji wyposażył laboratorium spawalnicze Katedry Technologii w najnowsze urządzenia, zaczął prowadzić wykłady z badań technicznych metali i spawalnictwa, kierować pracami dyplomowymi, wykonywać ekspertyzy i badania dla przemysłu. Od 1.05.1938 do 30.09.1939 roku był dyrektorem Instytutu Przemysłowego we Lwowie, pracując jednocześnie na uczelni. W tym czasie doprowadził działalność Instytutu do pełnego rozkwitu. Został wówczas powołany przez wojewodę na doradcę Państwowego Urzędu Funduszu Pracy, a przez Izbę Przemysłowo-Handlową na stałego eksperta i doradcę. Jego publikacja pt. „O możliwościach fabrykowania kos w Polsce” stała się punktem wyjścia do uruchomienia fabrykacji kos przy wykorzystaniu kuźni wodnych Podkarpacia, ale prace przygotowawcze, rozpoczęte w maju 1939 roku, przerwał wybuch wojny.
Podczas okupacji sowieckiej został powołany na stanowisko docenta, nadal wykładał na swojej uczelni, przemianowanej na Lwowski Instytut Politechniczny. Po zamknięciu jej przez Niemców pracował jako spawacz w Lwowskich Warsztatach Kolejowych, gdzie w krótkim czasie zaczął kierować pracą 500. ludzi w kuźni, spawalni elektrycznej i gazowej oraz narzędziowni. W 1942 roku, ze względów zdrowotnych, zrezygnował z pracy w warsztatach kolejowych i zatrudnił się w Państwowej Szkole Rzemieślniczej, gdzie prowadził zajęcia z technologii metali, rysunku technicznego oraz organizacji i zarządzania przedsiębiorstwami metalowych. W 1944 roku objął ponownie stanowisko docenta Lwowskiego Instytutu Politechnicznego i został kierownikiem Katedry Technologii Metali.
30.08.1945 roku zrezygnował z pracy na uczelni i 26.09.1945 roku opuścił Lwów. Już 10.09.1945 roku został zatrudniony na Politechnice Gdańskiej, gdzie objął kierownictwo Katedry i Zakładu Spawalnictwa
i Wykonywania Ustrojów Stalowych na Wydziale Budowy Okrętów PG, a także zastępczo, do 1951 roku, Katedry i Zakładu Technologii Materiałów Maszynowych na Wydziale Mechanicznym PG oraz związane z tym zajęcia na stanowisku zastępcy profesora (do 28.06.1956 roku). Od 1946 roku wykładał także w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku. Od początku pracy na PG zajął się uzupełnieniem i naprawą urządzeń spawalniczych niezbędnych do różnych zadań, także przy odbudowie PG. Współpracował również z przemysłem, wykonując wiele ekspertyz. Powołano go na członka Komisji Normalizacyjnej Okrętowej, a także przewodniczącego Podkomisji Materiałowo-Spawalniczej w Stoczni Gdańskiej. Na PG był kierownikiem i opiekunem specjalności spawalniczej. Po przeniesieniu Katedry i Zakładu Spawalnictwa z Wydziału Budowy Okrętów na wydzielony Wydział Technologii Maszyn PG, został jego prodziekanem (1956-1958), a następnie dziekanem (1960-1962) oraz ponownie prodziekanem (do 1966). 22.12.1967 roku otrzymał nominację na prof. nadzwyczajnego. 30.09.1971 roku przeszedł na emeryturę.
Zmarł 19.08.1989 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.
