Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Stanisław Szpor urodził się 5.04.1908 roku we Lwowie. Szkołę podstawową ukończył we Lwowie. Tam też zaczął uczęszczać do gimnazjum. Maturę zdał w 1926 roku w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Warszawie. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (PW) ukończył w 1931 roku. Następnie przez dwa lata pracował jako starszy asystent Katedry Miernictwa i Wysokich Napięć Wydziału Elektrycznego. 13.06.1934 roku obronił rozprawę doktorską pt. „Nowe metody badania fal uskokowych i wytworzonych przez nie pól elektrycznych”. W 1933 roku rozpoczął pracę zawodową na stanowisku konstruktora w Fabryce Aparatów Elektrycznych „K. Szpotański i S-ka" w Warszawie, gdzie szybko awansował na kierownika Działu Transformatorów. Do 1939 roku szereg swoich publikacji zamknął pracą habilitacyjną pt. „Nowe rozwiązania w dziedzinie suchych transformatorów mierniczych”, zatwierdzoną przez Senat Politechniki Warszawskiej jeszcze w 1939 roku. W tym też roku awansował na docenta.
Odznaczony 25.09.1939 roku Krzyżem Walecznych za udział w obronie Warszawy, w październiku 1939 roku opuścił stolicę i Polskę. Przez Węgry, gdzie był na krótko internowany, dotarł do Francji. Tu wstąpił do Armii Polskiej. Jako st. saper 2. Dywizji Strzelców Pieszych 186. Batalionu Saperów został po kapitulacji Francji internowany w Szwajcarii. Najdłużej przebywał w obozie uniwersyteckim w Winterthur, gdzie wykładał przedmiot „aparaty elektryczne", publikował, studiował i prowadził badania naukowe nad piorunami za pomocą skonstruowanego przez siebie aparatu fotograficznego z wirującymi filmami. Zdemobilizowany 30.10.1945 roku, rozpoczął pracę w biurze studiów Ateliers des Constructions Electriques de Delle w Lyon-Villeurbanne. Pracował do 16.02.1947 roku, po czym wrócił do kraju. 1.03.1947 roku został zaangażowany na stanowisko zastępy profesora w Katedrze Konstrukcji Urządzeń Elektrycznych Wydziału Elektrycznego PW. Równocześnie kierował biurem rozwoju dawnej fabryki „K. Szpotański i S-ka".
Jesienią 1947 roku opuścił stolicę i w Gdańsku podjął się kierowania Katedrą Wysokich Napięć i Przyrządów Rozdzielczych na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej (PG), początkowo na stanowisku kontraktowego prof. nadzwyczajnego, od 4.12.1948 roku jako mianowany prof. nadzwyczajny, od 26.10.1956 roku, jako prof. zwyczajny. W 1947 roku zaczął przystosowywać gmach dawnej loży masońskiej na potrzeby utworzonej placówki, rozbudowywanej aż do 1956 roku. Rozwiązywane przez niego problemy dotyczyły głównie: pioruna, ochrony odgromowej, transformatorów mierniczych, miernictwa wysokonapięciowego. W 1953 roku zbudował i uruchomił jedyną wówczas w Polsce zwarciownię. Zwolniony na własną prośbę 17.03.1962 roku z kierowania Katedrą Wysokich Napięć i Przyrządów Rozdzielczych, pozostał na stanowisku kierownika Zakładu Wysokich Napięć, jednego z trzech wchodzących w skład Katedry.
Prowadził nadal wykłady już tylko z wysokich napięć. Kierował pracami zespołowymi nad nowymi laboratoriami wysokich napięć i wielkich prądów, łączników i transformatorów mierniczych. 31.10.1968 roku minister rozwiązał z nim stosunek służbowy ze względu na stan jego zdrowia. Wielokrotnie nagradzany między innymi nagrodą państwową II stopnia, i odznaczany. Członek kilku towarzystw naukowych, autor 3 tomowego, fundamentalnego dzieła pt. „Ochrona odgromowa” czy trójjęzycznej broszury „Jak ustrzec się pioruna”, pozostawił po sobie liczne podręczniki akademickie i około 200 publikacji, w których odnajdujemy nazwiska współautorów prowadzonych przez niego badań.
Zmarł 10.04.1981 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Jego pamięć uczczono na PG, odsłaniając 26.04.1983 roku tablicę pamiątkową w budynku, w którym pracował. Jego imieniem nazwano także główne audytorium E-41 w gmachu Wydziału Elektrycznego PG.
