Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Inżynier elektryk, absolwent kierunku elektrotechnicznego Politechniki Wolnego Miasta Gdańska, profesor Politechniki Gdańskiej. Specjalista w zakresie instalacji i urządzeń elektrycznych, elektroenergetyki przemysłowej i bezpieczeństwa w elektroenergetyce. Kierował odbudową elektroenergetyki po II wojnie światowej w Gdańsku i porcie, tworzył struktury organizacyjne i procedury eksploatacji.
Jan Tadeusz Piasecki urodził się 10 października 1903 roku w Osięcinach koło Włocławka. Wykształcenie podstawowe odebrał w domu rodzinnym, po czym w latach 1913–1919 uczył się w Gimnazjum Zamoyskiego w Warszawie, a następnie w Moskwie i we Włocławku, gdzie w roku 1922 uzyskał maturę. W połowie października 1922 roku rozpoczął studia na kierunku elektrotechnicznym politechniki Wolnego Miasta Gdańska. Przerywał je parokrotnie, odbywając praktyki zawodowe w Gdańsku (między innymi cały semestr letni 1925 roku przeznaczył na praktykę w stoczni Danziger Werft), a także poza Gdańskiem (na przykład w fabryce celulozy we Włocławku, na statkach SS Kościuszko i SS Katowice). Letnie wakacje 1927 roku spędził na praktyce w Svenska Turbinfabriks AB Ljungström w Finspång (Szwecja), a od września 1927 do końca kwietnia 1928 był projektantem w zarządzie budowy Kujawskiej Elektrowni Okręgowej we Włocławku. Studia ukończył w 1930 roku, otrzymując dyplom inżyniera elektryka.
Od 15 stycznia 1931 roku pracował jako inżynier ruchu urządzeń przeładunku węgla firmy Polskarob w porcie gdyńskim, następnie objął stanowisko kierownika Wydziału Technicznego Miejskich Zakładów Elektrycznych w Gdyni (1931–1933). Krótko pracował w Miejskich Zakładach Komunikacyjnych w Gdyni, po czym wyjechał do USA. Po powrocie objął w 1933 roku kierownictwo elektrowni miejskiej w Słonimie. W 1935 roku został kierownikiem Referatu Urządzeń Elektrycznych Miejskich w Inspekcji Elektrycznej m. st. Warszawy, a w 1938 roku przeszedł do Wydziału Inwestycyjnego Elektrowni Miejskiej w Warszawie. Tam zajmował się projektowaniem rozbudowy urządzeń sieciowych w związku z planowaną budową elektrowni na Żeraniu.
W czasie II wojny światowej działał w konspiracji. Należał do zgrupowania AK przy Elektrowni Warszawskiej, a jednocześnie pełnił funkcję inżyniera łącznikowego między polską dyrekcją elektrowni a władzami okupacyjnymi. W utworzonym przez Niemców wydziale do spraw wymiany przewodów miedzianych na stalowe skutecznie sabotował tę akcję, tak że od 1942 roku do wybuchu powstania okupantowi udało się wywieźć z Warszawy znikomą ilość miedzi. Potrafił też kamuflować pobór energii elektrycznej na potrzeby bytowe mieszkańców pozbawionego opału getta.
W czasie powstania pełnił żołnierską i inżynierską służbę w utrzymaniu ruchu elektrowni. Współdziałał z dowódcą zgrupowania „Elektrownia” inż. Stanisławem Skibniewskim (pseud. Cubryna) i jego zastępcą inż. Tadeuszem Kahlem (pseud. Kowalski). Po zajęciu elektrowni przez Niemców trafił do obozu przejściowego w Pruszkowie. Dzięki pomocy personelu PCK wymknął się z transportu do Rzeszy i niemal do końca wojny przebywał w Częstochowie, pracując jako elektromonter w firmie Zakłady Przemysłowe inż. W. Ciszewski (1944–1945) i jako instruktor w Elektrowni Częstochowskiej (1945).
16 marca 1945 roku Departament Morski Ministerstwa Przemysłu powierzył mu organizację i odbudowę elektroenergetyki na terenie Gdańska i przydzielił do Morskiej Grupy Operacyjnej. Do Gdańska przybył już 4 kwietnia i półtora roku pełnił obowiązki kierownika Oddziału Gdańsk Zakładów Energetycznych Okręgu Północnego. Na początek znaczącym sukcesem było uruchomienie 1 maja 1945 roku pierwszej w powojennym Gdańsku elektrowni, do czego wykorzystał należące do politechniki prądnice prądu stałego z Laboratorium Maszyn Cieplnych i przetwornice z Laboratorium Maszyn Elektrycznych.
Jan Piasecki zapoczątkował prace nad odbudową urządzeń elektrycznych w mieście i porcie, zarządzał naprawami i uruchamianiem obiektów energetycznych, opracowywał procedury organizacyjne, szkolił personel i przygotowywał pomoce inżynierskie, między innymi pierwsze w Polsce „Tablice zwisów i naprężeń przewodów elektroenergetycznych linii napowietrznych” (1950). Za te prace został odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi.
W lutym 1946 roku podjął wykłady zlecone w Politechnice Gdańskiej, a od 1 października został zatrudniony na uczelni, początkowo jako adiunkt, następnie jako zastępca profesora (1951), docent (1954) i profesor nadzwyczajny (1962). W latach 1948–1949 wykładał też w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego „Conradinum”. Na politechnice był kierownikiem Zakładu Elektrotechniki Przemysłowej (1953–1957), a następnie Katedry Elektrotechniki Przemysłowej (1957–1968). W latach 1966–1969 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Elektrycznego. Przez 20 lat był opiekunem specjalności elektrotechnika przemysłowa. W 1973 roku przeszedł w stan spoczynku.
Od 1931 roku należał do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP), był rzeczoznawcą SEP w zakresie ekonomiki, organizacji, bezpieczeństwa i higieny pracy. Na XI Walnym Zjeździe Delegatów SEP w Sopocie (1958) zainicjował prace nad regulaminem Izby Rzeczoznawców SEP, zmierzające do powołania Izby, co nastąpiło w 1959 roku. Za te prace został odznaczony Srebrną i Złotą Odznaką Honorową SEP oraz Medalem im. prof. Mieczysława Pożaryskiego. Ponadto uhonorowano go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i odznaką honorową „Za Zasługi dla Gdańska”.
Był autorem skryptów, opracowań dla przemysłu i biur projektowych („Wytyczne projektowania ochrony od porażeń prądem elektrycznym w elektroenergetycznych urządzeniach odbiorczych”), referatów, artykułów w czasopismach technicznych. Tematyka tych publikacji dotyczyła głównie problemów elektrycznych instalacji przemysłowych, okrętowych i bytowych, wymiarowania i zabezpieczania przewodów, a także spraw związanych z ochroną przeciwporażeniową. Napisał też dwie książki: opartą na badaniach własnych „Obciążalność roboczą przewodów elektroenergetycznych” (1956) oraz monografię „Bezpieczniki niskonapięciowe” (1958), w której jako pierwszy w języku polskim ujął ich zasady teoretyczne i rozwiązania konstrukcyjne.
W pracach normalizacyjnych i przepisowych zajmował się między innymi słownictwem technicznym, obciążalnością przewodów i kabli, ich zabezpieczeniami i ochroną przeciwporażeniową. Był głównym autorem norm PN-55/E-05021 „Wyznaczanie obciążalności przewodów i kabli”, PN-57/E-05022 „Zabezpieczenia nadmiarowoprądowe przewodów”, PN-66/E-05009 „Ochrona przeciwporażeniowa w urządzeniach o napięciu znamionowym do 1000 V”.
Zmarł 13 grudnia 1981 roku w dniu ogłoszenia stanu wojennego. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.