Honorowy Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej. Profesor Politechniki Gdańskiej, nauczyciel akademicki, specjalista w dziedzinie projektowania środowiskowego w architekturze i urbanistyce oraz teorii i metodologii zrównoważonego projektowania architektonicznego.
Dziekan Wydziału Architektury PG (1990–1993 i 2003–2010).
Andrzej Baranowski urodził się w 1940 roku we wsi Topola. W 1957 roku ukończył Państwowe Liceum Ogólnokształcące w Bydgoszczy i rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej (PG). Dyplom obronił w 1963 roku.
Z PG był związany aż do zakończenia kariery zawodowej: w latach 1963–1970 jako stażysta, asystent i starszy asystent w Zakładzie (później Katedrze) Architektury i Planowania Wsi, a od 1980 do 2003 roku jako kierownik Katedry Projektowania Środowiskowego, w którą przekształcono tę jednostkę. Doktoryzował się w 1970 roku na podstawie pracy, która otrzymała nagrodę II stopnia Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 2000 roku (jego rozprawa została nagrodzona wyróżnieniem Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa). Od roku 2011 profesor zwyczajny. W okresie 1975– 1978 pełnił na Wydziale Architektury (wówczas Instytut Architektury i Urbanistyki) funkcję zastępcy dziekana (dyrektora) ds. naukowo-badawczych, a w kadencjach 1990–1993 i 2003–2010 był jego dziekanem.
Jako członek European Network of the Heads of Schools of Architecture działał na rzecz rozwoju i promocji swego wydziału. Ponadto był członkiem Senatu PG (w czterech kadencjach), wielu komisji senackich i rektorskich, pełnomocnikiem rektora ds. rozwoju kadry naukowo-dydaktycznej i ds. współpracy z uczelniami technicznymi w Wilnie i Oulu oraz pełnomocnikiem ds. ośrodka edukacji ekologicznej w Starbieninie.
Od końca lat 70. współpracował z polskimi i międzynarodowymi organizacjami i ruchami ekologicznymi. Był członkiem założycielem Okręgu Wschodnio-Pomorskiego Polskiego Klubu Ekologicznego, członkiem jego zarządu głównego i przez trzy kadencje prezesem zarządu okręgu. Tę aktywność łączył z zainteresowaniami badawczymi, które koncentrował na problematyce projektowania środowiskowego w architekturze i urbanistyce oraz na teorii i metodologii zrównoważonego projektowania architektonicznego, z czym wiązało się jego zainteresowanie etyką zawodu architekta. W Polsce był prekursorem poszukiwania metod projektowania przestrzeni przyjaznej środowisku. Prowadził też badania nad architekturą wiejską i krajobrazem kulturowym Kaszub i Żuław. Przekonanie o konieczności ochrony dziedzictwa kulturowego wsi realizował jako członek Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego i przyjaciel Kaszubskiego Uniwersytetu Ludowego.
Jest autorem i współautorem monografii, artykułów w czasopismach polskich i zagranicznych oraz prac eksperckich. Kierował wieloma projektami badawczymi. Jeden z nich, pod nazwą „Rewitalizacja zdegradowanych struktur osadniczych w warunkach zrównoważonego rozwoju”, został nagrodzony przez Komitet Badań Naukowych „Noblem dla Polaka” w 1997 roku. W tym samym roku otrzymał honorową nagrodę Dyrektora Instytutu Ochrony Środowiska w Warszawie za osiągnięcia badawcze z dziedziny ochrony środowiska zawarte w pracy „Strategiczny program ekorozwoju Ustki”. W latach 2001–2004 kierował polskim zespołem w międzynarodowym projekcie „Rural Architecture in Europe. Between Tradition and Innovation”, realizowanym w ramach programu Unii Europejskiej „Culture 2000”. W 2004 roku poprowadził badanie „Podstawy naukowe i uwarunkowania wielofunkcyjnego zrównoważonego rozwoju i zagospodarowania przestrzennego Subregionu Nadwiślańskiego”.
W uznaniu osiągnięć naukowych został zaproszony do członkostwa w Sekcji Architektury Komitetu Architektury i Urbanistyki Polskiej Akademii Nauk (PAN) oraz w Zespole Problemowym ds. Polityki Regionalnej i Przestrzennej Polski i Europy, działającym w ramach Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN. Był również członkiem Rady Naukowej Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków oraz Wojewódzkiej Komisji Ocen Oddziaływania na Środowisko i Komisji Gospodarki Przestrzennej i Ochrony Środowiska Rady Miasta Gdańska.
Zawodowo trudnił się także projektantem. W roku 1971 był na rocznym stażu w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował w Department of Architecture and Civic Design, Greater London Council nad projektem rozbudowy londyńskiego ratusza. Uprawnienia projektowe uzyskał w 1979 roku, w 1986 – status twórcy, a w 1988 – uprawnienia urbanistyczne. W latach 1986–1993 prowadził pracownię w Spółdzielni „Twórczość Architektoniczna”. Jest autorem i współautorem wielu projektów architektonicznych, planów zagospodarowania przestrzennego, prac studialnych i nagrodzonych prac konkursowych. Wraz z zespołem zdobył w 1964 roku I nagrodę w konkursie SARP na projekty wiejskich ośrodków usługowych. W 1986 otrzymał zespołową nagrodę I stopnia Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunikacji za „Plan regionalny rozwoju i modernizacji Żuław”, a w 1985 wyróżnienie I stopnia Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej na Krajowym Przeglądzie Projektów Budownictwa Jednorodzinnego (projekt domu jednorodzinnego „Krokowa I”).
Od 1963 roku jest członkiem SARP, a od roku 1972 – Towarzystwa Urbanistów Polskich. Był między innymi członkiem Polskiej Rady Architektury i przewodniczącym sądu koleżeńskiego SARP oraz członkiem kolegium sędziów konkursowych przy Oddziale „Wybrzeże” SARP.
Jest promotorem 10 doktoratów, w tym dwóch nagrodzonych. Przez wiele lat prowadził wykłady z teorii i metodologii projektowania środowiskowego i zrównoważonego rozwoju oraz wykłady z etyki zawodu architekta dla studentów na studiach dziennych, doktoranckich i na studiach podyplomowych. Wychował kilka pokoleń architektów i urbanistów, którym zaszczepił naukową pasję i holistyczne „myślenie środowiskowe”.