Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Absolwent Wydziału Architektury. Profesor Politechniki Gdańskiej, Profesor Politechniki Gdańskiej, architekt, pracownik nauki, nauczyciel akademicki. Autor i współautor licznych projektów i realizacji urbanistyczno-architektonicznych, zwłaszcza obiektów użyteczności publicznej, w tym architektury sakralnej.
Leopold Witold Taraszkiewicz urodził się 11 września 1925 roku w Szumsku koło Wilna. W czasie II wojny światowej studiował na Wydziale Budowlanym Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie. W latach 1943–1944 za członkostwo w Armii Krajowej był więziony w sowieckim gułagu na Syberii. W 1945 roku został repatriowany i zamieszkał w Sopocie. W latach 1945–1950 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. W 1965 roku uzyskał stopień naukowy doktora, w 1989 tytuł naukowy profesora oraz stanowisko profesora zwyczajnego PG. Był autorem 87 publikacji naukowych w kraju i za granicą.
Już podczas studiów został zatrudniony w biurze Miastoprojekt Gdańsk, gdzie później objął funkcję głównego projektanta. Ponadto pracował jako pedagog i wykładowca akademicki. W 1951 roku został zatrudniony w Katedrze Projektowania Architektury Miejskiej na Wydziale Architektury PG. Równolegle w latach 1952–1954 pracował w gdańskiej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych), a w okresie 1956–1957 na Wydziale Architektury Politechniki Szczecińskiej. W 1982 roku otrzymał na macierzystej uczelni stanowisko docenta, obejmując kierownictwo Katedry Architektury Mieszkaniowej Wydziału Architektury PG. W latach 1989–2002 pełnił funkcję prodziekana do spraw naukowych tegoż wydziału.
Był współorganizatorem i uczestnikiem wielu staży i konferencji naukowych w kraju i za granicą, między innymi w Instytucie Architektury im. Iona Mincu w Bukareszcie (1967), Istituto Universitario di Architettura di Venezia (1985), Uniwersytecie w Oulu w Finlandii (1986), Uniwersytecie Technologicznym Chalmers w Göteborgu w Szwecji (1988), Instytucie Architektury w Rydze (1989), Wileńskim Uniwersytecie Technicznym (1993). Uczestniczył w Światowym Kongresie Międzynarodowej Unii Architektów w Warnie (1972), Meksyku (1978) i Montrealu (1990).
W latach 1971–1974 wchodził w skład zarządu Stowarzyszenia Architektów Polskich Oddział Wybrzeże w Gdańsku, gdzie przez wiele lat był również członkiem Kolegium Sędziów Konkursowych. Od 1972 roku był członkiem Komisji ds. Sztuki Sakralnej Diecezji Gdańskiej i wykładowcą w Gdańskim Seminarium Duchownym, a od 1976 roku również członkiem Komisji ds. Sztuki Sakralnej Diecezji Pelplińskiej.
Był laureatem 21 konkursów urbanistyczno-architektonicznych, między innymi konkursu SARP na projekt wnętrza stacji metra w Warszawie (II nagroda równorzędna, 1953), konkursu SARP na projekt kościoła w Nowych Tychach (II nagroda równorzędna, 1958), konkursu na projekt kościoła Najświętszej Marii Panny Królowej Różańca Świętego w Gdańsku-Przymorzu (I nagroda, 1958), konkursu SARP na projekt kościoła św. Jakuba w Częstochowie (I wyróżnienie, 1958), konkursu na projekt architektoniczno-urbanistyczny rozbudowy Politechniki Gdańskiej (II nagroda, 1969), konkursu SARP na projekt kościoła w Gdyni przy ul. Świętojańskiej (I nagroda równorzędna 1982), konkursu SARP na rozbudowę klasztoru i kościoła pw. św. Antoniego w Gdyni-Wzgórze św. Maksymiliana (I nagroda, 1988).
Był autorem i współautorem licznych projektów i realizacji urbanistyczno-architektonicznych, zwłaszcza obiektów użyteczności publicznej, w tym architektury sakralnej oraz zespołów zabudowy mieszkaniowej. Zasłynął jako projektant wielu polskich kościołów oraz projektant wnętrz świątyń odbudowywanych po wojennych zniszczeniach. Do najważniejszych jego osiągnięć należą:
- kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w śródmieściu Gdyni (1959),
- kościół św. Józefa Robotnika w Gdyni-Grabówku (1960–1967),
- kościół Najświętszej Marii Panny Królowej Różańca Świętego w Gdańsku-Przymorzu (1971–1976),
- kościół Wszystkich Świętych w Starachowicach (1975–1981),
- kościół Matki Boskiej Częstochowskiej w Świdniku (1976–1983),
- kościół Świętych Braci Męczenników w Bydgoszczy (1976–1986),
- kościół Matki Bożej Miłosierdzia w Radomiu (1977–2001),
- kościół Najświętszej Marii Panny Wspomożenia Wiernych w Rumi (1977–1998),
- kościół Najświętszej Marii Panny Matki Kościoła w Tczewie-Suchostrzygach (1977–1998),
- kościół Opatrzności Bożej w Gdańsku-Zaspie (1979–2004),
- kościół św. Bartłomieja Apostoła w Śmiłowicach (1980),X
- kościół Najświętszego Serca Jezusowego we Włocławku (1980–1989),
- kościół św. Stanisława Biskupa w Andrychowie (1982–1990),
- sanktuarium Matki Boskiej Saletyńskiej w Sobieszewie (1988–1996),
- kościół św. Mikołaja w Pawłowie (1995–1998).
Za swą twórczość otrzymał wiele nagród i odznaczeń, między innymi Złoty Krzyż Benemerenti (przyznany przez papieża Pawła VI, 1977), Nagrodę im. św. Brata Alberta – Adama Chmielowskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie sztuki sakralnej (1978), Złotą Odznakę SARP (2000), Medal „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (2010) oraz Medal Księcia Mściwoja II (2010). W 2014 roku wyróżniony tytułem Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Zmarł 12 października 2014 w Gdańsku.