Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Absolwent Wydział Chemicznego Politechniki Gdańskiej. Profesor Politechniki Gdańskiej, pracownik nauki, nauczyciel akademicki, specjalista w dziedzinie chemii nieorganicznej, głównie chemii związków krzemosiarkowych, polisilanów i estrów kwasu ortokrzemowego.
Wiesław Wojnowski urodził się 7 marca 1933 roku w Toruniu. Po maturze, którą uzyskał w 1952 roku w tamtejszym Technikum Chemicznym, podjął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej. Ukończył je w 1957 roku jako magister inżynier. Jeszcze jako student (w 1956 roku) rozpoczął pracę w Katedrze Chemii Nieorganicznej. W 1962 roku otrzymał stopień naukowy doktora na podstawie pracy „Etoksykreozosilany”, której promotorem był prof. Włodzimierz Rodziewicz. W 1971 roku na podstawie rozprawy „Badania reakcji alkoholizy dwusiarczku krzemu” uzyskał stopień doktora habilitowanego; od roku 1980 profesor nadzwyczajny, od 1989 profesor zwyczajny.
W latach 1969–2003 kierował Zespołem Naukowym Chemii i Technologii Związków Krzemoorganicznych (popularnie „silikonów”). Równolegle pełnił funkcję wicedyrektora Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej PG (1969–1973), dwukrotnie był prodziekanem Wydziału Chemicznego (1978–1981 oraz 1987–1990). Od 1992 do 2003 roku kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej.
Utrzymywał liczne kontakty i współpracował z naukowcami z zagranicznych ośrodków. W roku akademickim 1975/1976 był pracownikiem naukowym University of Wisconsin w Madison (USA), owocnie współpracując z prof. Robertem Westem. W 1980 roku wykładał na wydziale chemicznym Southern Illinois University Carbondale, w 1981 gościł na Uniwersytecie w Getyndze (RFN). W latach 1983–1985 przebywał jako profesor wizytujący w Instytucie Badań Ciała Stałego im. Maxa Plancka w Stuttgarcie (RFN), gdzie współpracował z prof. Hansem Georgiem von Schneringiem.
W 1966 roku pełnił funkcję sekretarza Komitetu Organizacyjnego Konferencji Pugwash w Sopocie. W latach 1989–1992 był przewodniczącym gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego, od 1990 do 2005 członkiem Rady Naukowej Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych PAN w Łodzi. W latach 1994–2004 był redaktorem serii „Chemia” („Zeszyty Naukowe PG”).
Chemią związków krzemoorganicznych, zwłaszcza związków krzemosiarkowych, zajmował się przez cały okres pracy w PG. Stworzył w tej dziedzinie szkołę naukową o międzynarodowym znaczeniu. W 1961 roku odkrył nową klasę związków krzemosiarkowych, alkoksysilanotioli, otrzymywanych w reakcjach alkoholi z dwusiarczkiem krzemu. Było to fundamentalne odkrycie, które zapoczątkowało rozwój długoletnich, systematycznych badań, kontynuowanych do dzisiaj. Obok chemii organoksykrzemianów powstała i rozwija się chemia organoksytiokrzemianów, związków zawierających wiązanie O-Si-S. W tej dziedzinie powstały dotychczas 22 doktoraty i osiem habilitacji. Znaczące są także jego osiągnięcia w zakresie chemii polisilanów oraz rentgenograficznych badań struktur otrzymanych nowych związków chemicznych. Jest autorem ponad 180 artykułów, w tym 152 w czasopismach z listy filadelfijskiej, oraz 22 patentów. Wypromował dziewiętnastu doktorów.
Jest laureatem licznych odznaczeń i wyróżnień. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką Honorową Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Medalem Chińskiego Towarzystwa Chemicznego. W 2004 roku wyróżniono go Medalem za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej, a w 2017 Złotym Medalem za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej. Również w 2017 roku został uhonorowany Medalem im. prof. Włodzimierza Rodziewicza „za wybitną, wieloletnią działalność dydaktyczną”.
W 2014 roku wyróżniony tytułem Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.