Dyscyplina naukowa: mechanika teoretyczna i stosowana
Doktor honoris causa PG – 1950 roku
Promotor: prof. zw. dr hab. inż. Robert Szewalski
Urodził się 4 stycznia 1872 r. w Krościenku nad Dunajcem. Studia wyższe z wyróżnieniem ukończył w 1894 r. na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Studiował matematykę i astronomię na Uniwersytecie Friedricha-Wilhelma w Berlinie w latach 1895–1896. W latach 1896–1897 pracował w Krajowym Biurze Melioracji Rolnych we Lwowie, a od 1898 r. w Szkole Politechnicznej. W latach 1899–1905 pracował w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie, był także nauczycielem matematyki na wyższych kursach dla kobiet w Krakowie (1905–1906).
Stopień doktora i tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1904 r. na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1908 r. W latach 1906–1914 pracował w Szkole Politechnicznej w Lwowie, pełnił tam funkcję kierownika Katedry Mechaniki Technicznej na Wydziale Inżynierii, kierownika Mechanicznej Stacji Doświadczalnej w latach 1911–1914, dziekana Wydziału Inżynierii w latach 1910–1912. Wybrany w 1914 r. rektorem, został zmobilizowany i nie objął tej funkcji.
W I wojnie światowej oficer Armii Austro-Węgier, w niewoli rosyjskiej od września 1915 r. do 1917 r. Władze obozu jenieckiego umożliwiły mu prowadzenie prac naukowo-badawczych i w latach 1917-1918 został nauczycielem fizyki w gimnazjum polskim w Kazaniu.
Od 1918 r. pracował na Politechnice Lwowskiej, gdzie w latach 1921–1922 pełnił funkcję rektora, a w latach 1921–1928 – kierownika Katedry Mechaniki Technicznej, w latach 1924–1928 kierownika Mechanicznej Stacji Doświadczalnej. W latach 1928–1939 był profesorem i kierownikiem Katedry Mechaniki na Politechnice Warszawskiej.
W 1920 r. był członkiem założycielem Akademii Nauk Technicznych w Warszawie, a w latach 1928–1930 prezesem. W 1933 r. przewodniczący Warszawskiego Towarzystwa Politechnicznego. W latach 1932–1939 kierował pracami badawczymi w Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych. W czasie II wojny światowej pracował w szkołach technicznych – od 1942 r. w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej i w gimnazjum w ramach tajnego nauczania – do wybuchu Powstania Warszawskiego. W sierpniu 1944 r. wysiedlony z Warszawy, wywieziony i zwolniony z obozu przejściowego w Pruszkowie, w październiku 1944 r. wyjechał do Zakopanego – uczestniczył w pracy tajnej Politechniki Warszawskiej jako wykładowca matematyki i mechaniki.
Od sierpnia 1945 r. przebywał w Gdańsku. Ze względu na stan zdrowia odmówił przyjęcia funkcji rektora PG w 1945 r. 9 kwietnia 1946 r. wygłosił wykład inauguracyjny rok akademicki na PG. Był profesorem Politechniki Gdańskiej, organizatorem i kierownikiem Katedry Stereomechaniki Technicznej i Instytutu Wytrzymałości. Pracował również jako nauczyciel w Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku (1947–1949).
Od lutego 1949 r. profesor i kierownik Katedry Wyższych Zagadnień Mechaniki w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Był doradcą naukowym Głównego Instytutu Odlewnictwa w Krakowie (1950).
Twórca (w 1904 r.) hipotezy energii odkształcenia postaciowego zwanej Hubera-Misesa-Hencky'ego. Jeden z czołowych badaczy teorii sprężystości.
Autor ponad 220 publikacji, w tym 8 książek i 3 skryptów na temat mechaniki, wytrzymałości, ruchów ciał sprężystych, teorii sprężystości, tłumacz podręczników z języka niemieckiego i rosyjskiego. Należał m.in. do Lwowskiego Towarzystwa Naukowego, Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Matematycznego (w latach 1925–1928 był przewodniczącym oddziału lwowskiego), Polskiej Akademii Umiejętności (członek korespondent od 1927 r., członek czynny od 1934 r.), członek zagraniczny Królewskiego Czeskiego Towarzystwa Naukowego (1939–1950), Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Był członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (członek honorowy), Związku Polskich Inżynierów Lotniczych.
Został wyróżniony godnością, doktora honoris causa: Akademii Górniczej w Krakowie (1945), Politechniki Warszawskiej (1947), profesora honorowego Politechniki Warszawskiej (1948).
Został wyróżniony godnością doktora honoris Politechniki Gdańskiej – 30 listopada 1950 r.
Za osiągnięcia naukowe otrzymał Nagrodę Państwową I Stopnia (1949). Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi oraz innymi odznaczeniami państwowymi.
Zmarł 9 grudnia 1950 r. w Krakowie.
Bibliografia
- Encyklopedia Gdańska, Gdańsk 2012
- Księga jubileuszowa dla uczczenia zasług naukowych prof. dr inż. M.T. Hubera z okazji 50-lecia pracy naukowej, Gdańsk 1950
- Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Z. Paszota, J. Rachoń, E. Wittbrodt, Gdańsk 2005
- Polski Słownik Biograficzny, t. X, Gdańsk-Warszawa-Wrocław-Kraków 1962
- Słownik biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, red. Z. Nowak, Gdańsk 1994
- Wydział Mechaniczny Politechniki Gdańskiej w latach 1945–2005. Monografia historyczno-biograficzna, red. A. Barylski, Gdańsk 2005
- Z. Olesiak, Z. Engel, Maksymilian Tytus Huber: biografia i reprinty dzieł naukowych, Radom 2010
