Logotyp Politechniki Gdańskiej zbudowany jest z dwóch zasadniczych ściśle ze sobą powiązanych elementów:
- nowoczesnej, graficznej interpretacji historycznej formy kartusza w postaci tarczy herbowej podtrzymywanej z obydwu stron przez trzymaczy - alegoryczne sylwetki lwów wspiętych na tylnych łapach;
- graficznego zapisu nazwy instytucji, pisanej nowoczesnym, bezszeryfowym krojem nawiązującym stylistycznie do formy opracowania graficznego znaku, ujętego w dwie linie poziomego tekstu.
Żaden z elementów znaku nie może być używany oddzielnie, niedopuszczalne jest wykorzystanie tylko kartusza bez nazwy uczelni.
W podstawowej wersji logotyp ma kompozycję symetryczną, której środek wyznacz pionowa linia podziału między elementami umiezczonymi wewnątrz tarczy herbowej. W tym wariancie zapis nazwy justowany jest do środka.
Wersja pozioma, alternatywna wobec podstawowej formy logotypu jest asymetryczna.
Znak występuje w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. Logotyp w różnych wersjach i formatach znajduje się w repozytorium dokumentów Politechniki Gdańskiej i jest dostępny po zalogowaniu.
Historia znaku
Na posiedzeniu Senatu Politechniki Gdańskiej w dniu 23 stycznia 2013 roku zostało zatwierdzone nowe logo Politechniki Gdańskiej. Zastąpiło ono herb funkcjonujący od 1989 roku.
Nie jest to pierwsza zmiana znaku w ponad stuletniej historii uczelni. Na przestrzeni lat kolejne pokolenia próbowały podążać z „duchem czasu” nadając znakowi formy graficzne z duchem epoki. Niektóre z nich przetrwały do dzisiaj, tak jak symbol Politechniki Gdańskiej przedstawiający żaglowiec wpisany w okrąg oraz akronim PG. Znak ten obecnie widnieje na łańcuchach rektorskich.
Zadaniem projektantów projektujących aktualne godło Politechniki Gdańskiej było wyrażenie za pomocą nowoczesnej formy graficznej i współczesnego języka symbolicznego, bogactwa tradycji i historycznej tożsamości. Przyjęto założenie by nie tracić ciągłości i nie budować zupełnie nowego znaku, a jedynie zmodernizować istniejący odrzucając zbędne elementy i symbole, a zachowując te, które wydają się niezbędne. Dotychczasową dekoracyjną formę heraldycznych trzymaczy – figur lwów podtrzymujących tarczę – zastąpiono regularnym rytmem geometrycznej linii konturu. Geometryczny, racjonalny rytm linii budujący sylwetki lwów odnajdujemy również w zewnętrznym i wewnętrznym konturze tarczy herbowej oraz w zastosowanej typografii. Rytmiczna, regularna linia jest wizualną, metaforyczną strukturą wiedzy i technologii. W centrum dwupolowej tarczy znalazła miejsce klarowna kompozycja liternicza i symboliczna – oddzielona separatorem prostej linii identyfikacja uczelni ujęta inicjałami „PG” – oraz godło miasta w historycznej formie korony królewskiej i dwóch krzyży równoramiennych. Opracowanie graficzne pola, jak i samej tarczy herbu, ukazuje konsekwencję i nadrzędną wobec walorów estetycznych funkcję czytelności znaku.
Sylwetki lwów oraz zestawienie inicjałów nazwy Uczelni z godłem Miasta Gdańska w polu tarczy herbowej stanowią nierozerwalną, połączoną na poziomie symbolicznym i graficznym całość znaczeniową. Niezbędnym dopełnieniem kompozycji jest nowoczesna typografia – bezszeryfowa, modernistyczna antykwa – o klasycznym, a zarazem dynamicznym, kroju liter nawiązujących rysunkiem do charakteru opracowania graficznego znaku. Dzięki temu, nowy znak Politechniki Gdańskiej jest nowoczesną, opartą o syntetyczny język grafiki użytkowej, interpretacją historycznej konwencji herbu. Wykorzystuje znane i rozpoznawalne motywy symboliczne oraz alegoryczne, związane od wieków z identyfikacją Miasta Gdańska. W znaku odnajdujemy również najczęściej stosowane i utrwalone w historii motywy oraz kombinacje elementów wizualnych identyfikujących Politechnikę Gdańską.
Więcej na temat historii godła Politechniki Gdańskiej w arykułach "Pisma PG":
Rok 2013, Nr 2 – luty, str.16-19
Rok 2009, Nr 8 - październik, str.10
