Dyscyplina naukowa: budowa maszyn, architektura
Doktor honoris causa PG – 1993 roku
Promotor: prof. zw. dr hab. inż. Lech Kobyliński
Urodził się 29 grudnia 1929 roku w Gibraltarze.
Ukończył Royal Docyard College w Greenwich w 1950 roku, uczył się w Royal Naval College w Greenwich, gdzie otrzymał w 1954 roku dyplom I klasy w dziedzinie teorii inżynieryjnej.
Pływał na okrętach marynarki wojennej w randze porucznika jako konstruktor. Nadzorował remonty kadłubów okrętowych w stoczniach angielskich. Pracował w Biurze Projektowym Admiralicji Marynarki Wojennej w Dziale Projektowania Lotniskowców. W latach 1957–1959 był zatrudniony w Stoczni Marynarki Wojennej w Devonport, a w latach 1959–1963 w Ośrodku Badawczym Konstrukcji Okrętowych Marynarki Wojennej w Dunfermline jako samodzielny konstruktor modernizacji okrętów podwodnych i nadwodnych, konstrukcji kadłubów. W 1962 r. zaprojektował konstrukcję pierwszego brytyjskiego okrętu podwodnego z napędem atomowym HMS „Dreadnought” oraz odbył próby morskie jego funkcjonowania w głębokim zanurzeniu.
Został powołany w 1965 roku na stanowisko Assistant Professor w dziedzinie konstrukcji kadłubów okrętowych w Royal Naval College w Greenwich.
W latach 1973–2000 był kierownikiem Oddziału Budowy Okrętów i Oceanotechniki, w latach 1978–1981 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego na University of Glasgow.
W 1966 roku został mianowany doradcą do spraw konstrukcji kadłubowych rządu Wielkiej Brytanii. Był wykładowcą na Uniwersytecie Londyńskim. W latach 1968–1970 pełnił funkcję oficera łącznikowego w randze komandora w zakresie projektowania i badań konstrukcji okrętów wojennych w Ambasadzie Wielkiej Brytanii w Waszyngtonie.
W latach 1970–1971 przebywał na stypendium doktorskim w MIT (Massachusetts Institute of Technology) w Stanach Zjednoczonych Ameryki, gdzie uzyskał stopień doktora w 1976 roku. W latach 1971–1972 był głównym konstruktorem okrętów podwodnych w Biurze Projektowym Marynarki Wojennej w Bath.
W latach 1984–1988 był dyrektorem firmy consultingowej VERITEC w Wielkiej Brytanii. Na emeryturę przeszedł w 1995 roku.
Konsultant rządu Norwegii do prac legislacyjnych nad stacjonowaniem dużych zakotwiczonych statków z wieżami wiertniczymi na wodach Morza Norweskiego i Morza Północnego. Był wybitnym specjalistą w dziedzinie konstrukcji okrętowych i oceanotechnicznych.
Autor i współautor ponad 100 publikacji, w tym 9 skryptów na temat mechaniki konstrukcji okrętowych i oceanotechnicznych, architektury morskiej. Prowadził badania naukowe nad problemami niezawodności i żywotności konstrukcji okrętowych i oceanotechnicznych. Na podstawie badań naukowych zaprojektowano okręty wojenne i obiekty oceanotechniczne, także konstrukcję pierwszej w Europie półzanurzalnej platformy o kotwiczeniu pionowym dla firmy „Conoco”, kadłub podwodnego statku z zastosowaniem stopów tytanowych dla wydobywania manganu z głębokości do 6000 metrów. Zaprojektował platformę półzanurzalną do pracy we wszystkich strefach klimatycznych na Ziemi.
Autor metody oceny niezawodności, metody wyznaczania obciążeń konstrukcji morskich na sfalowanym morzu, podejścia systemowego do wytrzymałości i niezawodności konstrukcji oceanotechnicznych.
Od 1973 roku rozwinął współpracę Oddziału Budowy Okrętów i Oceanotechniki Uniwersytetu w Glasgow z Instytutem Okrętowym Politechniki Gdańskiej. Współpraca ta dotyczyła wymiany naukowej, wspólnych prac badawczych nad problemami osiadania dużych statków, podstaw projektowania nowych typów statków o małej sile pływania.
Z inicjatywy D. Faulknera University of Glasgow nadał w 1983 roku prof. Jerzemu Doerfferowi tytuł doktora honoris causa. W 1984 roku zainicjowano wspólne badania naukowe i podpisano bilateralną umowę dotyczącą problemów projektowania statków, ekonomiki i bezpieczeństwa żeglugi. Ta współpraca była kontynuowana, dzięki staraniom D. Faulknera uzyskano dla Instytutu Okrętowego PG pomoc w postaci sprzętu komputerowego i aparatury badawczej.
Należał do grona międzynarodowych ekspertów, był członkiem komisji międzynarodowych do spraw przyczyn wypadków na morzu, międzynarodowego prawa morskiego. Był visiting professor m.in. w: MIT, Uniwersytecie Kalifornijskim w USA, oraz w Departament of Aerospace and Ocean Engineering Blacksburg w Stanach Zjednoczonych Ameryki oraz uczelni w Europie Zachodniej i Azji.
Członek wielu organizacji i stowarzyszeń naukowych i przemysłowych: Society of Naval Architects and Marine Engineers w Nowym Yorku (od 1969 roku), FRINA – The Royal Institution of Naval Architects w Londynie (od 1971 roku), Royal Academy of Engineering (od 1981 roku).
1 grudnia 1993 roku został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej za „wiedzę w pracy naukowej, nowoczesne technologie w pracy badawczej, edukacji technicznej oraz współpracę w międzynarodowym kształceniu i edukacji”.
Zmarł 13 lutego 2011 roku w Glasgow.
Bibliografia
- Sekcja Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej. Nadanie tytułu i godności doctora honoris causa PG prof. D.Faulkner w 1993 r.
- J.W. Doerffer, Życie i pasje, Wspomnienia, t. III. Burzliwy okres 1970–1988, Gdańsk 2005
- J. Caldwell, Douglas Faulkner obituary, „The Guardian”,15 IV 2011
