Dyscyplina naukowa: matematyka
Doktor honoris causa PG – 1980 roku
Promotor: prof. zw. mgr inż. Roman Kazimierczak
Urodził się 15 maja 1906 r. w Sosnowcu. Studia wyższe ukończył w 1928 r. na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując tytuł magistra filozofii w zakresie matematyki, fizyki i astronomii. Na tym wydziale uzyskał w 1935 r. stopień doktora.
W latach 1927–1939 pracował w Instytucie Matematyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w latach 1928–1939 w Katedrze Matematyki Akademii Górniczej w Krakowie.
W październiku 1939 r. został aresztowany i wywieziony do obozów koncentracyjnych w Sachsenhausen, a następnie do Dachau. Został zwolniony w 1941 r. brał udział w tajnym nauczaniu w szkolnictwie wyższym i średnim oraz kontynuował pracę naukową w Krakowie.
W kwietniu 1945 r. na czele Grupy Operacyjnej Ministerstwa Oświaty przystąpił do organizacji Politechniki Gdańskiej, na której rozpoczął pracę w 1945 r. Pełnił funkcje: w latach 1945–1949 kierownika Katedry Matematyki I na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej, w latach 1945–1946 prorektora do spraw nauczania, a w latach 1946–1949 rektora.
Tytuł profesora nadzwyczajnego matematyki otrzymał w 1946 r., profesora zwyczajnego w 1951 r. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1953 r. na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego.
W 1949 r. zakończył pracę na Politechnice Gdańskiej, przeniósł się do Warszawy, gdzie został dyrektorem Departamentu Studiów Technicznych i Gospodarczych Ministerstwa Oświaty oraz kierownikiem Katedry Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej (1949–1950). W latach 1950–1976 pracował na Uniwersytecie Warszawskim, na którym pełnił funkcje: w latach 1951–1952 dziekana Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii, a w latach 1952–1969 rektora, w latach 1952–1963 kierownika Katedry Matematyki Ogólnej Instytutu Matematyki i Instytutu Maszyn Matematycznych, w latach 1964–1976 kierownika Zakładu Obliczeń Numerycznych. W 1976 r. przeszedł na emeryturę.
Autor i współautor kilkunastu publikacji, w tym 1 książki z zakresu równań różniczkowych oraz analizy numerycznej i jej zastosowań. Promotor 9 doktorów. Był prekursorem rozwoju informatyki i cybernetyki w Polsce.
Był członkiem: Polskiego Towarzystwa Matematycznego (w 1949 r. pierwszy przewodniczący oddziału gdańskiego) i Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, w latach 1962–1986 Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego (prezes w latach 1965–1970).
Pełnił liczne funkcje: przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego, Rady Naukowej Centrum Obliczeniowego Polskiej Akademii Nauk i Rady Naukowej Urzędu, Pełnomocnika Rządu do spraw Elektronicznej Techniki Obliczeniowej.
Był wiceprzewodniczącym Rady Głównej Studiów Uniwersyteckich Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego, kierownikiem warszawskiego Ośrodka Obliczeniowego. W latach 1947–1952 był posłem na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Został wyróżniony godnością doktora honoris causa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1975).
Został wyróżniony 24 maja 1980 r. godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej za: „organizację uczelni w 1945 roku, wkład w rozwój nauki i szkolnictwa wyższego w kraju, wybitny matematyk”.
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Legii Honorowej (Francja), Wielkim Srebrnym Honorowym Odznaczeniem z Gwiazdą za Zasługi dla Republiki Austrii, Komandorią I klasy Orderu Lwa (Finlandia) oraz innymi odznaczeniami państwowymi, wojskowymi, resortowymi i regionalnymi.
Zmarł 3 stycznia 1986 r. w Warszawie.
Bibliografia
1. Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej. Nadanie tytułu i godności doctor honoris causa PG prof. Stanisławowi Turskiemu
2. Encyklopedia Warszawy, Warszawa 1994
3. Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, red. L. Becela et al., Warszawa 1984
4. Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Z. Paszota, J. Rachoń, E. Wittbrodt, Gdańsk 2005
5. Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014, red. B. Mazurkiewicz, Gdańsk 2014