Dyscyplina naukowa: architektura, budowa i eksploatacja maszyn
Doktor honoris causa PG – 1991 roku
Promotor: prof. zw. dr. inż. Wiesław Anders

Urodził się 27 marca 1905 roku w Baku. W latach 1926–1928 odbywał służbę wojskową w Marynarce Wojennej uzyskując stopień starszego marynarza. W 1929 roku podjął studia wyższe na Wydziale Techniki Okrętowej i Lotniczej Politechniki Gdańskiej, w 1937 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa okrętowego. Należał do polskich organizacji w Wolnym Mieście Gdańsku: Związku Studentów Polaków Techniki Okrętowej „Korab”, Akademickiego Związku Morskiego.

W latach 1937–1939 pracował w „Żegludze Polskiej” SA i Polsko-Brytyjskim Towarzystwie Okrętowym „Polbryt” SA, gdzie projektował nowe typy statków: „Warszawa II”, „Lewant II”, „Bug”, parowiec „Olza”, nadzorując budowę w stoczniach w Belgii i Holandii. Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku – zastępca kierownika warsztatów Marynarki Wojennej w porcie na Helu.

Żołnierz wojny obronnej 1939 roku, uczestniczył w obronie Helu we wrześniu 1939 roku. Do lutego 1940 roku przebywał na robotach przymusowych w Buszkowach pod Gdańskiem i w obozie jenieckim w Granicznej Wsi. Zwolniony 17 lutego 1940 roku zbiegł do Generalnego Gubernatorstwa. W latach 1941–1944 był kierownikiem technicznym Fabryki Maszyn Rolniczych i Rozjazdów Kolejowych we wsi Baczki pod Łochowem. Od 1942 roku żołnierz Armii Krajowej pseudonim „Nurt” (Wydział Marynarki Wojennej „Alfa” Komendy Głównej Armii Krajowej),  przygotował plan uruchomienia przemysłu okrętowego i skompletowania pracowników po zakończeniu II wojny światowej.

Od stycznia 1945 roku w Bydgoszczy organizował grupę stoczniową Departamentu Morskiego Ministerstwa Przemysłu. 5 marca 1945 roku w piśmie do ministra przemysłu postulował rozwój przemysłu okrętowego i utworzenie Zjednoczenia Stoczni Polskich, gdzie od 14 czerwca 1945 do marca 1950 roku był dyrektorem technicznym. Uczestniczył w opracowaniu pierwszego planu rozbudowy floty armatora Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe SA.

W 1950 roku został dyrektorem Morskiego Instytutu Technicznego, w latach 1951–1966 pełnił funkcję zastępcy dyrektora do spraw naukowych Instytutu Morskiego w Gdańsku.

W latach 1950–1990 pracował na Politechnice Gdańskiej, gdzie w latach 1966–1969 pełnił funkcję kierownika Katedry Projektowania Architektury Przymorza, następnie Zakładu Architektury Morskiej i Przemysłowej; w latach 1969–1971 zastępcy dyrektora do spraw naukowo-dydaktycznych w Instytucie Architektury i Urbanistyki, w latach 1972–1974 był organizatorem i kierownikiem Studium Podyplomowego Problemów Socjalnych Architektury Okrętów, Portów i Przemysłu.

Twórca pierwszej w świecie szkoły naukowej architektury okrętów.

Na stanowisko docenta został powołany w 1955 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1966 roku. W 1975 roku przeszedł na emeryturę.

 Profesor  w roku 1988 w Instytucie Okrętowym w Warnie (Bułgaria).

Był autorem ponad 150 publikacji na temat teorii i budowy okrętu, architektury, historii techniki, w tym 2 książek, skryptu. Twórca projektów przebudowy statków i pierwszego statku projektowanego w Polsce po 1918 roku – „Warszawy”, współtwórca serii statków tzw. „Dziesięciotysięczników” w Polskich Liniach Oceanicznych – pierwszy w 1955 roku m/s „Marceli Nowotko”. Uczestniczył także w opracowaniu koncepcji budowy nowych statków: handlowych, rybackich, pasażerskich.

Członek Komitetu Historii Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Nautologicznego (w 1957–1964 przewodniczący Rady Głównej, w 1989–1992 przewodniczący). Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, Związku Kombatantów Rzeczypospolitej i Byłych Więźniów Politycznych – koło przy Politechnice Gdańskiej.

W 1958 roku był w gronie założycieli Towarzystwa Przyjaciół Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku i Polskiego Towarzystwa Nautologicznego. Należał do Koła Byłych Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej z lat 1904–1939 (wieloletni prezes) i reaktywowanego Związku Studentów Polaków Techniki Okrętowej „Korab”. Członek honorowy Polskiego Związku Żeglarskiego (1985).

Został wyróżniony 22 listopada 1991 roku godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej za: „pracę naukową i znaczące w rozwoju nauki badania naukowe, oraz istotny wkład w kreowaniu międzynarodowej współpracy naukowo-badawczej”.

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” oraz innymi odznaczeniami państwowymi, regionalnymi i wojskowymi.

Zmarł 11 sierpnia 1998 roku w Gdyni.

Bibliografia

  1. B. Chrzanowski, A. Gąsiorowski, Wydział Marynarki Wojennej „Alfa” Komendy Głównej Armii Krajowej, Toruń 2001
  2. D. Duda, Z. Machaliński, Polskie Towarzystwo Nautologiczne (1957–2005), Gdynia 2006
  3. Encyklopedia Gdyni, red. M. Sokołowska, I. Greczanik-Filipp, W. Kwiatkowska, Gdynia 2006
  4. Kadry Morskie Rzeczypospolitej, t. II. Polska Marynarka Wojenna, cz. I. Korpus oficerów 1918–1947, red. J.K. Sawicki, Gdynia 1996
  5. Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939, opr. O. Pawłowski, Gdańsk 1993