Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Budowy Okrętów (obecnie Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa) Politechniki Gdańskiej. Pasjonat żeglarstwa morskiego. Jachtowy kapitan żeglugi wielkiej. Uczestnik 12 wypraw oceanicznych i polarnych. Członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Podróżników The Explorers Club. Członek Bractwa Kaphornowców. Wielki propagator żeglarstwa wśród młodzieży.
Dariusz Bogucki urodził się 19 grudnia 1927 w Warszawie. W latach 1942–1944 uczeń Szkoły Rzemieślniczej Przemysłu Metalowego przy Fabryce Maszyn w Pruszkowie. Od 1942 zaprzysiężony żołnierz Szarych Szeregów (pseud. „Arab”), w 1944 namierzony przez konfidenta Gestapo, koniec wojny przeżył w oddziale partyzanckim AK (34. Pułk Piechoty AK) na Podlasiu.
Latem 1945 zamieszkał w Gdańsku, gdzie rok później podjął studia na Wydziale Budowy Okrętów PG, dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1952. Już podczas studiów pracował zawodowo: jako kreślarz w redakcji miesięcznika „Żeglarz” (1947–1948), młodszy konstruktor w Stoczni Rybackiej w Gdyni (1948–1949), konstruktor w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku (1949–1952). Po studiach, w latach 1952–1957, był pracownikiem Zakładu Siłowni Okrętowych Politechniki Gdańskiej na stanowisku zastępcy kierownika, a następnie, do 1970, Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku, gdzie pełnił kolejno funkcje specjalisty do spraw nowej produkcji i głównego konstruktora. W latach 1970–1988 zatrudniony w Centrum Techniki Okrętowej jako główny projektant, a następnie główny specjalista. W 1968 na swoim macierzystym Wydziale Budowy Okrętów PG obronił rozprawę doktorską na temat metody wielokryteryjnej optymalizacji doboru parametrów dla jednostek floty rybackiej. Należał do Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich.
Jego wielką pasją było żeglarstwo morskie, które uprawiał od 1946 do końca życia, z przerwą w latach 1948–1956 z powodu zakazu nałożonego przez służby bezpieczeństwa. W 1946 uzyskał stopień żeglarza, w 1948 stopień sternika morskiego, a w 1966 stopień kapitana jachtowego żeglugi wielkiej. W latach 1968–1975 należał do Zarządu Gdańskiego Oddziału Polskiego Związku Żeglarskiego (PZŻ) i Zarządu Głównego PZŻ. W 1976, po wyprawie żeglarskiej wokół obu Ameryk, został przyjęty do Bractwa Kaphornowców (od 1993 był członkiem jego kapituły, a od 2000 piastował funkcję grotmaszta). Opracował regulamin rejsów kaphornowskich, a w latach 1998–2000 brał udział w pracach redakcyjnych nad książką „Pokłon Hornowi”.
Od 1970 był członkiem zwyczajnym Klubu Polarnego, dla którego w 1972 zorganizował Doroczne Sympozjum Polarne w Gdańsku. W latach 1974–1980 reprezentował to stowarzyszenie w Komitecie Badań Polarnych Polskiej Akademii Nauk. Był także członkiem Jacht Klubu Stoczni Gdańskiej i Bractwa Wybrzeża. Po reaktywowaniu Ligi Morskiej (1981) w latach 1986–1989 pełnił funkcję przewodniczącego Sądu Koleżeńskiego.
Brał udział w 12 wyprawach oceanicznych i polarnych, z czego w 7 jako kapitan. Przepłynął 100 tysięcy mil morskich, w tym 50 tysięcy na jachtach. Dotarł poza oba kręgi polarne, opłynął Przylądek Horn. Jako pierwszy dopłynął na jachcie do Zachodniej Grenlandii i do brzegów Spitsbergenu powyżej 80° szerokości geograficznej. Wraz z 9-osobową załogą na jachcie „Gedania” podjął się sforsowania Przejścia Północno-Zachodniego. Poprowadził pierwszy polski jacht do brzegów Antarktydy. W 1983 został przyjęty – jako czwarty Polak po wojnie – do Międzynarodowego Stowarzyszenia Podróżników The Explorers Club, założonego w 1904 w Nowym Jorku, którego celem jest popularyzacja badań Ziemi, głębin morskich i przestrzeni kosmicznej oraz troska o zachowanie światowego dziedzictwa przyrody i kultury.
Był wielkim propagatorem żeglarstwa wśród młodzieży, spotykał się z czytelnikami, wygłaszał prelekcje, publikował reportaże, eseje, książki podróżnicze i fachowe, występował w programach radiowych i telewizyjnych. Wydał książki podróżnicze o tematyce żeglarskiej: „Islandzki rejs” (1970), „Do brzegów Grenlandii” (1973), „Gedanią za oba kręgi polarne” (1980), „Jachtem na wody polarne” (1981), „Zanim powrócimy” (1983), „Śladami życia” (2009). Wspólnie ze Stanisławem Czarneckim napisał też książkę „Geometria kształtu kadłuba” (1983).
W 1972, za rejs na Spitsbergen i wulkaniczną wyspę Jan Mayen na s/y „Mestwin”, otrzymał najwyższe polskie wyróżnienie żeglarskie – Srebrny Sekstant. Ponadto uhonorowany medalami: „Zasłużony dla Żeglarstwa” i „Zasłużony Gdańszczanin” (1971), „Zasłużony Działacz Morza” i „Zasłużony Stoczniowiec” (1972), „Zasłużony Ziemi Gdańskiej” (1977), „Żeglarz Dziesięciolecia” (1978), nagrodą „Chwała Mórz” (2001), odznaczeniami państwowymi: Złotym Krzyżem Zasługi (1985) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001) oraz (pośmiertnie, 2004) nagrodą im. Conrada, przyznawaną przez Bałtyckie Bractwo Żeglarzy, Fundację Morza Zejman, Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku, Gdański Oddział PZŻ i Bractwo Wybrzeża za osiągnięcia w dziedzinie żeglarstwa i popularyzację problematyki morskiej.