CDIO (www.cdio.org) jest przedstawiane jako:

Wizja kształcenia inżynierów posiadających głęboką wiedzę z zakresu podstaw techniki, zdolnych do innowacyjności i kreatywności, rozumiejących znaczenie wpływu rozwoju technologicznego na społeczeństwo.
Metodologia reformowania procesu dydaktycznego wyrażona w dwunastu standardach.
Społeczność międzynarodowa, która rozwijając działalność nazywaną The CDIO Initiative, zdobywa doświadczenia dydaktyczne i dzieli się nimi na konferencjach i seminariach.
Ucieleśnieniem wizji CDIO jest program kształcenia zorganizowany wokół wzajemnie wspierających się dyscyplin, przeplatany projektami studenckimi, zintegrowany z nabywaniem przez studentów umiejętności nietechnicznych, preferujący metody uczenia aktywnego i opartego na eksperymentach, realizowany w nowoczesnych przestrzeniach roboczych: laboratoriach, pracowniach, salach cichej nauki, program monitorowany w sposób ciągły przez interesariuszy i udoskonalany.
Potrzeba doskonalenia programów kształcenia bierze się stąd, że przemysł potrzebuje inżynierów kreatywnych, zdolnych do wprowadzania innowacyjnych rozwiązań, umiejących myśleć systemowo, pracować w zespole, porozumiewać się w obcych językach. Celem uczelni uczestniczących w projekcie CDIO jest zaprojektowanie programów kształcenia, które będą inspirowały do innowacyjności i kreatywności.

Strategią CDIO jest zintegrowane pozyskiwanie wiedzy, umiejętności inżynierskich i umiejętności nietechnicznych oraz połączenie teorii i praktyki - bardziej autentyczne, bardziej realistyczne. Cechą CDIO jest uwypuklenie w edukacji roli projektowania i implementacji - od projektów na papierze lub w środowisku komputerowym, aż do fizycznego prototypu.
Aby program kształcenia mógł być nazwany "programem CDIO", powinien spełniać 12 standardów. Standardy CDIO są przewodnikiem służącym do reformowania procesu dydaktycznego i oceny programów kształcenia. Dwanaście standardów przedstawia filozofię CDIO (Standard 1), kierunki reformowania programów kształcenia (Standardy 2, 3 i 4), wymagania włączenia do programów projektów zespołowych i zapewnienia studentom odpowiednich przestrzeni roboczych (Standard 5 i 6), wymaganie stosowania nowoczesnych metod nauczania i uczenia (Standard 7 i 8), wymagania dotyczące podnoszenia kwalifikacji kadry dydaktycznej (Standardy 9 i 10) oraz wymagania dotyczące oceniania efektów kształcenia i ewaluacji programów kształcenia (Standardy 11 i 12).

Filozofię CDIO wyraża Standard 1. Kształcenie powinno rozwijać u studentów wiedzę, umiejętności i postawy potrzebne do kierowania i udziału w projektowaniu oraz użytkowaniu przemysłowych produktów, procesów i systemów.  Kontekstem dla kształcenia inżynierskiego powinien być cały cykl życia produktu począwszy od Conceive (identyfikacja potrzeb klienta; rozważenie technologii, strategii i regulacji prawnych przedsiębiorstwa, kreowanie rozwiązań, opracowanie biznesplanu), poprzez Design (opracowanie projektu; planów, rysunków, algorytmów, które opisują co będzie wdrażane), Implement (transformacja projektu w produkt, obejmująca produkcję, kodowanie, testowanie i walidację), Operate (użycie wdrożonego produktu dla dostarczenia zamierzonej wartości, obejmujące marketing, utrzymanie w dobrym stanie, rozwój i utylizację).

Kolejne trzy standardy dotyczą projektowania zreformowanych programów kształcenia.

Standard 2. Efekty kształcenia w zakresie umiejętności osobistych i międzyosobowych powinny być zgodne z Syllabusem CDIO i powinny być zaakceptowane przez ogół interesariuszy.

Standard 3. W programie kształcenia powinny występować  moduły integrujące przekazywanie wiedzy z nabywaniem przez studentów umiejętności inżynierskich oraz umiejętności osobowych i międzyosobowych w zespołach projektowych.

Standard  4. W programie kształcenia, na początkowym etapie, powinien występować przedmiot wprowadzający do "inżynierii" dający podstawy do rozumienia koncepcji technicznych.

Standardy 5 i 6 dotyczą projektów zespołowych i studenckich przestrzeni roboczych.

Standard 5. Program powinien zawierać dwa lub więcej moduły zaprojektuj - zbuduj - testuj. Oprócz typowych prostych projektów, na końcowym etapie studiów pożądana jest również aranżacja zaawansowanych projektów (na przykład konstrukcje pojazdów solarnych).

Standard 6. Należy utworzyć robocze przestrzenie studenckie i laboratoria zapewniające dostęp do nowoczesnych narzędzi w celu  wspierania praktycznej nauki tworzenia produktów i systemów oraz rozwijania kompetencji społecznych studentów. 

Standardy 7 i 8 dotyczą wymagań na metody nauczania i uczenia.

Standard 7. Stosować zintegrowane podejście pedagogiczne, które pozwala na podwójne wykorzystanie czasu zajęć dydaktycznych do jednoczesnego pozyskiwania wiedzy i kształtowania umiejętności inżynierskich, na przykład: praca zespołowa z komunikacją, analiza z symulacją, projektowanie z wytwarzaniem.

Standard 8. Stosować nauczanie i uczenie oparte na aktywnym uczestnictwie studentów w procesie dydaktycznym, polegającym na rozwiązywaniu, zbliżonych do autentycznych, inżynierskich problemów za pomocą dyskusji, doświadczenia, analizy, modelowania i symulacji. Na przykład:  dyskutowanie problemów na różnych poziomach, argumentację za lub przeciw koncepcjom i rozwiązaniom, wspólne rozwijanie koncepcji poprzez dyskusję.

Standardy 9 i 10 dotyczą podnoszenia kwalifikacji kadry dydaktycznej.

Standard 9. Podnosić kwalifikacje kadry w zakresie umiejętności CDIO, poprzez staże przemysłowe, partnerstwo z kolegami z przemysłu w projektach badawczych i edukacyjnych.

Standard 10. Podnosić kwalifikacje kadry w zakresie zintegrowanego podejścia dydaktycznego (standard 7), aktywnego uczenia (standard 8) i różnorodnych metod oceny efektów kształcenia (standard 11).

Ostatnie dwa standardy dotyczą oceniania efektów kształcenia i ewaluacji programów kształcenia.

Standard 11. Oceniać stopień opanowania efektów kształcenia w zakresie: wiedzy, umiejętności projektowania oraz umiejętności osobistych i międzyosobowych. Ocena powinna bardziej odzwierciedlać jakość osiągniętych przez studenta efektów kształcenia, niż samo funkcjonowanie wykonanego produktu.

Standard 12. Wdrożyć system, który dokonuje oceny spełniania standardów CDIO i dostarcza informacji zwrotnej kadrze, studentom i innym interesariuszom, w celu stałego doskonalenia programu kształcenia.

Do społeczności CDIO należy już ponad 120 uczelni z całego świata. Organizacji przewodzi Chalmers University of Technology w Goeteborgu. Jednym z dwóch CO-dyrektorów CDIO jest profesor Johan Malmqvist, dziekan do spraw kształcenia Wydziału Mechanicznego tej uczelni.